Les avalanches - Jane Birkin

Les avalanches que l’on déclenche quand le dimanche on s’ennuie

Et que même l’ennui flanche

En regardant tomber la pluie

On se retrousse alors les manches

Pour s’imprégner de jalousie

Où es-tu, avec qui tu manges

Y’a t’il une femme qui te sourit

Et est-ce qu’elle se penche

Vers toi, quand tu lui dis

Que tu as tout ton dimanche

Que l’on est loin de Paris

Qu’avec moi et toi, ça flanche

Que tu as besoin d’un peu de ta vie

Mon homme est toujours dans l’adolescence

Et c’est ça qui me ravit

Il regarde toujours tomber les avalanches

Comme il regarde tomber la pluie

Les avalanches que l’on déclenche

Quand le dimanche on s’ennuie

On s’ennuie et on se penche

Sur des doutes qui ne font pas un pli

Qui font que l’on déclenche

Des murmures qui se déguisent en cri

Le coeur n’est plus alors étanche

Les pires soupçons sont même permis

C’est comme une soif que l’on étanche

De détails, de crayons gris

On tourne on tourne alors comme un dimanche

On ne pense plus au lundi

On regarde tomber comme une revanche

Les avalanches de pluies

Mon homme est toujours dans l’adolescence

Et c’est ça qui me ravit

Il regarde toujours tomber les avalanches

Comme il regarde tomber la pluie

Les avalanches que l’on déclenche

Quand le dimanche on s’ennuie

Quand il est loin et que je pense

À tous ces petits non-dits

J’imagine qu’il s’avance

Dans un bar une boîte de nuit

Un sourire plein de connivence

Comme le jour où il m’a pris

Mais aujourd’hui c’est dimanche

Et tombe tombe la pluie

Comme pour noyer mes espérances

J’ai que cet homme là dans la vie

Et la moindre de ses turbulences

Me jetterait au tapis

Je voudrais qu’il garde son innocence

Qu’il me revienne pas sali

Mon homme est toujours dans l’adolescence

Et c’est ça qui me ravit

Il regarde toujours tomber les avalanches

Comme il regarde tomber la pluie

Et quand on est ensemble le dimanche

Il n’y a jamais d’ennui

Et quand parfois sur moi il se penche

Le doute n’est plus permis

Le doute n’est plus permis

De lawines die je veroorzaakt als je je op zondag verveelt

En zelfs de verveling hapert

De regen zien vallen

Dus stropen we onze mouwen op

Om jaloezie op te snuiven

Waar ben je, met wie eet je?

Is er een vrouw die naar je lacht?

En leunt ze?

Aan jou, als je het haar vertelt

Dat je je hele zondag hebt

Dat we ver van Parijs zijn

Dat het bij mij en jou niet lukt

Dat je een deel van je leven nodig hebt

Mijn man is nog in zijn tienerjaren

En dat is waar ik blij van word

Hij ziet nog steeds de lawines vallen

Terwijl hij de regen ziet vallen

De lawines die worden geactiveerd

Als we ons zondag vervelen

We vervelen ons en we leunen

Over twijfels die niet kreuken

Die ons triggeren

Gefluister dat zich vermomt als geschreeuw

Het hart is dan niet meer strak

De ergste vermoedens zijn zelfs toegestaan

Het is als het lessen van een dorst

Details, grijze potloden

We draaien we draaien dan als een zondag

We denken niet meer aan maandag

We kijken naar vallen als wraak

Regenlawines

Mijn man is nog in zijn tienerjaren

En dat is waar ik blij van word

Hij ziet nog steeds de lawines vallen

Terwijl hij de regen ziet vallen

De lawines die worden geactiveerd

Als we ons zondag vervelen

Als hij weg is en ik denk

Aan al deze kleine dingen die onuitgesproken zijn

Ik stel me voor dat hij vooruit gaat

In een bar een nachtclub

Een wetende glimlach

Zoals de dag dat hij me meenam

Maar vandaag is het zondag

En de regen valt

Alsof ik mijn hoop wil verdrinken

Ik heb alleen deze man in mijn leven

En de minste van zijn turbulentie

Zou me neerslaan

Ik wou dat hij zijn onschuld zou houden

Laat het onbezoedeld bij me terugkomen

Mijn man is nog in zijn tienerjaren

En dat is waar ik blij van word

Hij ziet nog steeds de lawines vallen

Terwijl hij de regen ziet vallen

En als we zondag samen zijn

Er is nooit verveling

En als hij soms op mij leunt

Twijfel is niet meer toegestaan

Twijfel is niet meer toegestaan