Embrasse-moi - Jacques Prévert

C'était dans un quartier de la ville Lumière

Où il fait toujours noir où il n’y a jamais d’air

Et l’hiver comme l'été là c’est toujours l’hiver

Elle était dans l’escalier

Lui à côté d’elle elle à côté de lui

C'était la nuit

Et elle lui disait

Ici il fait noir

Il n’y a pas d’air

L’hiver comme l'été c’est toujours l’hiver

Le soleil du bon Dieu ne brille pas de notre côté

Il a bien trop à faire dans les riches quartiers

Serre moi dans tes bras

Embrasse-moi

Embrasse-moi longtemps

Embrasse-moi

Plus tard il sera trop tard

Notre vie c’est maintenant

Ici on crève de tout

De chaud de froid

On gèle on étouffe

On n’a pas d’air

Si tu cessais de m’embrasser

Il me semble que je mourrais étouffée

T’as quinze ans j’ai quinze ans

A nous deux ça fait trente

Het was in een buurt van de Lichtstad

Waar het altijd donker is waar nooit lucht is

En winter zoals de zomer is er altijd winter

Ze was op de trap

Hij naast haar zij naast hem

Het was nacht

En ze vertelde hem

Het is donker hier

Er is geen lucht

Winter zoals de zomer altijd winter is

Gods zon schijnt niet aan onze kant

Hij heeft veel te veel te doen in de rijke buurten

Hou me in je armen

Kus me

kus me lang

Kus me

Later zal het te laat zijn

Ons leven is nu

Hier sterven we van alles

Van warm naar koud

We bevriezen we stikken

We hebben geen lucht

Als je me niet meer kuste

Het lijkt erop dat ik zou stikken

Jij bent vijftien, ik ben vijftien

Tussen ons is het dertig