Un enfant - Jacques Brel

Un enfant

Ça vous décroche un rêve

Ça le porte à ses lèvres

Et ça part en chantant

Un enfant

Avec un peu de chance

Ça entend le silence

Et ça pleure des diamants

Et ça rit à n’en savoir que faire

Et ça pleure en nous voyant pleurer

Ça s’endort de l’or sous les paupières

Et ça dort pour mieux nous faire rêver

Un enfant

Ça écoute le merle

Qui dépose ses perles

Sur la portée du vent

Un enfant

C’est le dernier poète

D’un monde qui s’entête

À vouloir devenir grand

Et ça demande si les nuages ont des ailes

Et ça s’inquiète d’une neige tombée

Et ça s’endort de l’or sous les paupières

Et ça se doute qu’il n’y a plus de fées

Mais un enfant

Et nous fuyons l’enfance

Un enfant

Et nous voilà passants

Un enfant

Et nous voilà patience

Un enfant

Et nous voilà passés

Een kind

Je krijgt er een droom van

Het brengt het naar haar lippen

En het gaat zingen

Een kind

Met een beetje geluk

Het hoort de stilte

En het huilt diamanten

En het lacht om niet te weten wat te doen

En het huilt om ons te zien huilen

Het valt in slaap goud onder de oogleden

En het slaapt om ons beter te laten dromen

Een kind

Het luistert naar de merel

Wie legt haar parels neer

Op het bereik van de wind

Een kind

Hij is de laatste dichter

Van een koppige wereld

Groot willen worden

En het vraagt ​​of de wolken vleugels hebben

En het maakt zich zorgen over een gevallen sneeuw

En het valt in slaap goud onder de oogleden

En het vermoeden bestaat dat er geen feeën meer zijn

maar een kind

En we lopen weg van de kindertijd

Een kind

En hier passeren we

Een kind

En hier zijn we geduld

Een kind

En hier zijn we