Sans exigences - Jacques Brel

Je n'étais plus que son amant

Je vivais bien de temps en temps

Mais peu à peu de moins en moins

Je blasphémais ma dernière chance

Au fil de son indifférence

J’en voulais faire mon seul témoin

Mais j’ai dû manquer d’impudence

Car me voyant sans exigences

Elle me croyait sans besoins

Je protégeais ses moindres pas

Je passais mais ne pesais pas

Je me trouvais bien de la chance

A vivre à deux ma solitude

Puis je devins son habitude

Je devins celui qui revient

Lorsqu’elle revenait de partance

Et me voyant sans exigences

Elle me croyait sans besoins

L’eau chaude n’a jamais mordu

Mais on ne peut que s’y baigner

Et elle ne peut de plus en plus

Que refroidir et reprocher

Qu’on ne soit pas assez au soleil

L’eau chaude à l’eau chaude est pareille

Elle confond faiblesse et patience

Et me voyant sans exigences

Elle me voulait sans merveilles

De mal à seul, j’eus mal à deux

J’en suis venu à prier Dieu

Mais on sait bien qu’il est trop vieux

Et qu’il n’est plus maître de rien

Il eût fallu que j’arrogance

Alors que tremblant d’indulgence

Mon coeur n’osât lever la main

Et me voyant sans exigences

Elle me croyait sans besoins

Elle est partie comme s’en vont

Ces oiseaux-là dont on découvre

Après avoir aimé leurs bonds

Que le jour où leurs ailes s’ouvrent

Ils s’ennuyaient entre nos mains

Elle est partie comme en vacances

Depuis le ciel est un peu lourd

Et je me meurs d’indifférence

Et elle croit se couvrir d’amour

Ik was gewoon haar minnaar

Ik leefde af en toe goed

Maar beetje bij beetje minder en minder

Ik lasterde mijn laatste kans

Over zijn onverschilligheid

Ik wilde er mijn enige getuige van maken

Maar ik moet onbeschaamdheid hebben gemist

Want mij zien zonder eisen

Ze dacht dat ik geen behoefte had

Ik beschermde zijn elke stap

Ik ben geslaagd maar woog niet

Ik dacht dat ik veel geluk had

Om samen te leven mijn eenzaamheid

Toen werd ik haar gewoonte

Ik werd degene die terugkeert

Toen ze terugkwam van weggaan

En mij zien zonder eisen

Ze dacht dat ik geen behoefte had

Heet water beet nooit

Maar je kunt er alleen in zwemmen

En ze kan niet meer

Wat te chillen en de schuld te geven?

Dat we niet genoeg in de zon zitten

Heet water tot warm water is hetzelfde

Ze verwart zwakte met geduld

En mij zien zonder eisen

Ze wilde me zonder wonderen

Van slecht tot alleen, ik had slecht tot twee

Ik kwam om tot God te bidden

Maar we weten dat hij te oud is

En hij is nergens meer de baas over

Ik had arrogant moeten zijn

Terwijl hij beeft van verwennerij

Mijn hart durfde mijn hand niet op te steken

En mij zien zonder eisen

Ze dacht dat ik geen behoefte had

Ze ging weg terwijl ze gingen

Deze vogels waarvan we ontdekken

Na genoten te hebben van hun sprongen

Moge de dag dat hun vleugels opengaan

Ze verveelden zich in onze handen

Ze ging weg alsof ze op vakantie was

Omdat de lucht een beetje zwaar is

En ik sterf van onverschilligheid

En ze denkt dat ze bedekt is met liefde