Парадокс - IVAN VALEEV

Твои синие глаза накрывают нас волной.

Я тонул в тебе вчера, ты тянула за собой.

В небе розовый закат заменила темнота.

Что б остаться до утра, мне пришлось тебя спасать.

Ты девочка с картинки, из пепла твой портрет.

Мои мысли невидимки, из дыма сигарет.

Моя девочка с картинки — заплаканы глаза.

Я листаю по привычке, так и не успев сказать.

Ты стала дальше звёзд и ближе, чем дыхание.

Ты не в моей системе, но в моём подсознании.

Ты алгоритм души, ты хуже всех бездушных.

Ты лучшая из лучших, но каждый раз всё рушишь.

Моя-моя проблема, мой странный парадокс.

С тобой мне ох***но, с тобой время — в песок.

Дарила мне надежду, но забрала с собой.

Ты лучше во Вселенной, но я не пойду за тобой.

Ты девочка с картинки, из пепла твой портрет.

Мои мысли невидимки, из дыма сигарет.

Моя девочка с картинки — заплаканы глаза.

Я листаю по привычке, так и не успев сказать.

Je blauwe ogen bedekken ons met een golf.

Ik was gisteren in je aan het verdrinken, je trok mee.

De duisternis verving de roze zonsondergang aan de hemel.

Om tot de ochtend te blijven, moest ik je redden.

Je bent een meisje van een foto, je portret van de as.

Mijn gedachten zijn onzichtbaar, van de rook van sigaretten.

Mijn meisje van de foto - betraande ogen.

Ik blader er uit gewoonte door, zonder tijd te hebben om iets te zeggen.

Je bent verder gekomen dan de sterren en dichterbij dan adem.

Je zit niet in mijn systeem, maar in mijn onderbewustzijn.

Jij bent het algoritme van de ziel, je bent erger dan alle ziellozen.

Je bent de beste van het beste, maar elke keer verpest je alles.

Mijn-mijn probleem, mijn vreemde paradox.

Met jou, ik oh *** maar met jou, is de tijd in het zand.

Gaf me hoop, maar nam het mee.

Je bent de beste in het universum, maar ik zal je niet volgen.

Je bent een meisje van een foto, je portret van de as.

Mijn gedachten zijn onzichtbaar, van de rook van sigaretten.

Mijn meisje van de foto - betraande ogen.

Ik blader er uit gewoonte door, zonder tijd te hebben om iets te zeggen.