Былина и плач - Иван Царевич

«И было то на русской земле…

…И пришёл Князь туда, где разорён был от иноземного кагана

славный град, и увидел: многое множество людей, лежащих мёртвыми,

дома их пожжены, и вся красота и богатство захвачены.

…Лежали они все на ковыль-траве, снегом и льдом помёрзнувшие,

звери тела их поели, и множество птиц их потерзало.

Все единую

чашу испили смертную.

…И воскричал князь горько громким голосом, как труба

звучащая, созывающая на рать, и бил себя в грудь руками, и падал на землю, и слёзы его как поток текли, и говорил он со скорбию:

«О, милая моя братия и воинство!

Как уснули вы, жизни мои драгоценные,

и меня одного оставили в такой погибели?

Почему не умер я раньше вас?

Лежите вы на земле пустой, никем не охраняемые, чести славы ни от кого

не получаете вы…

О, милая моя братия и дружина ласковая, уж не повеселюсь я с вами!

Уже ведь за веселием плач и слёзы пришли ко мне, а за утехой и радостью —

сетование и скорбь явились мне!

О, Солнце!

О, Земля!

О, Дубравы!

Поплачьте со мною!»

из Повести Временных Лет

"En het was op Russische bodem...

... En de prins kwam naar waar hij werd geruïneerd door een buitenlandse kagan

glorieuze stad, en zag een grote menigte mensen dood liggen,

hun huizen worden in brand gestoken, en alle schoonheid en rijkdom wordt in beslag genomen.

... Ze lagen allemaal op het vedergras, bevroren met sneeuw en ijs,

de beesten aten hun lichamen, en veel vogels verslonden ze.

allemaal één

zij dronken de beker des doods.

... En de prins riep met een bitter luide stem, als een trompet

galmend, het leger aanroepend, en met zijn handen op zijn borst slaand, en viel op de grond, en zijn tranen vloeiden als een stroom, en hij zei met droefheid:

“O, mijn geliefde broeders en leger!

Hoe ben je in slaap gevallen, mijn dierbare levens,

en mij in zo'n verderf alleen gelaten?

Waarom stierf ik niet eerder dan jou?

Je ligt op leeg land, door niemand bewaakt, de eer van glorie van niemand

je krijgt niet...

Oh, mijn geliefde broeders en aanhankelijke ploeg, ik zal geen plezier met jullie hebben!

Tenslotte kwamen er huilen en tranen bij me van vreugde, en van vreugde en vreugde -

klaagzang en verdriet kwamen tot mij!

O zon!

O aarde!

Oh, Oakwoods!

Huil met me mee!"

uit het verhaal van vervlogen jaren