Зал ожиданий - Ирина Богушевская

Господи, услышь!

Я снова, Боже,

Буду тебя просить.

Мне кажется, что ты Никак не можешь

Все-таки, нас простить.

На перекрестке всех путей.

На перепутье всех дорог

В руке Твоей

Остановились и стоим.

Веди же нас,

Как мы вели своих детей,

Любя вели своих детей,

Спасая именем Твоим.

Ворует и свистит и строит рожи

Вечный спутник мой — вокзал.

Мне хочется сбежать, срывая с кожи

Швы его засохших шпал.

Вспять, через боль и блажь, и бред

Мы б отмотали ленту лет,

Перелетели бы сожженные мосты.

Но в пять пятнадцать с первого пути

Уходит поезд на Кресты.

Вот первый путь.

А вот багаж.

И вот билет,

И вот билет, — прости.

Господи, услышь!

Хотя б однажды

Даруешь ли нам покой?

Зачем ты создал нас

С такой жаждой счастья

И с тоской такой?

Наши пути как паутинки или нити

Ты плетешь, и нам не ясно,

Где основа, где уток.

Мне говорят, что мир жесток,

Но как он может быть жесток,

Ведь создала его любовь?

Иль это ложь?

Прости.

Вновь плетем мы кружево свиданий

И расставаний.

Как всегда,

То нет, то да.

И тайный страх терзает грудь.

Зал ожиданий снова полон

И все полны мы ожиданий.

У всех билеты на руках.

Еще чуть-чуть

И нам объявят путь, наш путь

Heer, luister!

Ik weer, God

Ik zal het je vragen.

Het lijkt mij dat je dat niet kunt

Vergeef ons in ieder geval.

Op het kruispunt van alle paden.

Op het kruispunt van alle wegen

In je hand

We stopten en staan.

Leid ons

Hoe we onze kinderen leidden

leidden liefdevol hun kinderen,

Sparen op uw naam.

Steelt en fluit en trekt gezichten

Mijn eeuwige metgezel is het station.

Ik wil wegrennen, plukken van de huid

De naden van zijn opgedroogde slapers.

Rug, door pijn en grillen, en delirium

We zouden de band van jaren terugspoelen,

Verbrande bruggen zouden overvliegen.

Maar om kwart over vijf van het eerste pad

De trein vertrekt naar Kresty.

Hier is de eerste manier.

En hier is de bagage.

En hier is het kaartje

En hier is het kaartje, sorry.

Heer, luister!

Ten minste een keer

Geef je ons vrede?

Waarom heb je ons gemaakt?

Met zo'n dorst naar geluk

En met zo'n verlangen?

Onze wegen zijn als spinnenwebben of draden

U bent aan het weven en het is ons niet duidelijk

Waar is de basis, waar is de eend.

Ze vertellen me dat de wereld wreed is

Maar hoe kan hij wreed zijn?

Was het liefde die het heeft gemaakt?

Is dit een leugen?

Sorry.

Opnieuw weven we het kant van dadels

En afscheid nemen.

Zoals gewoonlijk,

Of nee, dan wel.

En een geheime angst kwelt de borst.

De wachtkamer zit weer vol

En we zijn allemaal vol verwachting.

Iedereen heeft kaartjes in handen.

Een beetje meer

En ze zullen ons het pad aankondigen, ons pad