Тростник - Ирина Богушевская

Запись с концерта в театре Фоменко 19/03/10

Я тростник, растущий возле берегов огромной ночи.

Вновь у берегов бескрайней ночи, полной только нот и слов.

Наизусть я знаю десять тысяч видов одиночеств —

Так давно в моём печальном сердце не жила любовь.

Воздух в пальцах-листьях, позабывших музыку касаний,

И, казалось, так теперь и будет, и, казалось, не судьба.

Но сегодня в небе, словно звон, качнувший мирозданье,

Лёгкий звук, как близкое дыханье на моих губах.

И ты хлынешь в моё сердце как дождь,

Осталось сделать несколько шагов и встретиться на этой земле.

Ты слышишь этот зов?

И сам зовёшь, веришь и ждёшь,

Предчувствуешь тот миг, когда твой мир

От этой встречи станет теплей.

Встретиться глазами и, узнав друг друга, улыбнуться.

С первым поцелуем в наших жилах побежит не кровь, а свет.

Сколько перекрестков, так легко на каждом разминуться,

Так легко на каждом потеряться вновь на сотни лет.

И тогда на помощь ангел обязательно примчится,

Чтоб успеть им крылышко подставить — тем, кто сбился вдруг с пути.

Не хочу я думать, будто это может не случиться,

Будто мы друг друга в этой жизни можем не найти.

И ты хлынешь в моё сердце как дождь…

(Эта музыка звучит, звучит и не даёт покоя.

Кто её поёт, кто мне её поёт?

Мой ангел, если слышишь ты, коснись меня рукой,

Дай знать, что мне пора в полёт.)

Я тростник, растущий возле берегов огромной ночи,

Но в твоих руках должна стать флейтой я по замыслу Творца.

На земле и в небе всё полно таинственных пророчеств.

Я уже люблю, ещё не зная твоего лица.

С неба нам на помощь ангельское воинство несётся,

Чтобы в бесконечных лабиринтах проложить для нас маршрут.

Звон небесный льётся, сердце снова плачет и смеётся,

Может это значит, остаётся несколько минут,

И ты хлынешь в моё сердце как дождь…

Opgenomen van een concert in het Fomenko Theater 19/03/10

Ik ben het riet dat groeit langs de oevers van de grote nacht.

Weer aan de oevers van de eindeloze nacht, vol met alleen maar noten en woorden.

Uit mijn hoofd ken ik tienduizend soorten eenzaamheid -

Het is zo lang geleden dat liefde in mijn droevige hart heeft geleefd.

Lucht in de vingers-bladeren die de muziek van aanraking zijn vergeten,

En het leek erop dat het nu zo zou zijn, en het leek erop dat het niet het lot was.

Maar vandaag in de lucht, als een gerinkel dat het universum deed schudden,

Een licht geluid, als een korte adem op mijn lippen.

En je zult in mijn hart gieten als regen,

Het blijft om een ​​paar stappen te zetten en elkaar op deze aarde te ontmoeten.

Hoor je deze oproep?

En u roept zelf, gelooft en wacht,

Anticipeer op het moment waarop jouw wereld

Deze ontmoeting zal je een warmer gevoel geven.

Maak oogcontact en lach als je elkaar herkent.

Bij de eerste kus stroomt er geen bloed door onze aderen, maar licht.

Hoeveel kruispunten, het is zo gemakkelijk om elkaar te passeren,

Het is zo gemakkelijk voor iedereen om honderden jaren weer te verdwalen.

En dan zal de engel zich zeker haasten om te helpen,

Om tijd te hebben om een ​​vleugel voor hen te vervangen - degenen die plotseling de weg kwijt waren.

Ik wil er niet aan denken dat het misschien niet gebeurt,

Alsof we elkaar in dit leven niet kunnen vinden.

En je zult in mijn hart gieten als regen...

(Deze muziek klinkt, klinkt en geeft geen rust.

Wie zingt het, wie zingt het voor mij?

Mijn engel, als je het hoort, raak me dan aan met je hand,

Laat me weten dat het tijd is om te vliegen.)

Ik ben het riet dat groeit langs de oevers van de grote nacht,

Maar in jouw handen zou ik een fluit moeten worden volgens het plan van de Schepper.

Alles op aarde en in de hemel is vol mysterieuze profetieën.

Ik heb al lief zonder je gezicht te kennen.

Een engelenleger snelt uit de hemel om ons te helpen,

Om voor ons een route te leggen in eindeloze labyrinten.

Het geluid van de hemel stroomt, het hart huilt en lacht weer,

Misschien betekent dat dat er nog een paar minuten over zijn

En je zult in mijn hart gieten als regen...