Шарманка-осень - Ирина Богушевская

Осень, осень, детская шарманка.

Нелепый и фальшивый звук.

Он меня целует.

Зонтик и перчатки

Неловко падают из рук.

Вечер свечек, хризантем и джаза.

Назавтра мы идем в кино,

Кажется, на Фосса.

И перед сеансом

Фойе пустынно и темно.

Вдруг, отражаясь в зеркалах,

Я вижу страх в своих глазах,

А в его глазах — небеса.

И отражаясь в небесах,

Ни словом не могу сказать,

Ни пером потом описать,

Что, отражаясь в зеркалах,

Я вижу дым в своих глазах,

И огонь я вижу в других.

И, отражаясь в том огне,

Я вижу, но как бы на дне,

Все тот же страх в своих глазах.

Осень, осень, пестрая игрушка.

Мелодий давних дивный круг.

Гуси, утки, прочие кукушки

Привычно двинулись на юг.

Розы.

Каллы.

Длинный звон бокалов…

Мы оба в облаке из снов.

Но снова осень проститься нам сказала,

Так все подстроив вновь и вновь,

Что, отражаясь в зеркалах,

Я вижу страх в своих глазах,

А в его глазах — небеса.

И отражаясь в небесах,

Ни словом не могу сказать,

Ни пером потом описать,

Что, отражаясь в зеркалах,

Я вижу дым в своих глазах,

И огонь я вижу в других.

И, отражаясь в том огне,

Я вижу, но как бы на дне,

Все тот же страх в своих глазах.

Осень.

Осень.

Глупая игрушка.

Где ты, мой друг, и ты, мой друг?

Вновь меня целуют в губы и послушно

Перчатка падает из рук.

Сколько тысяч лет танцуют листья

Все тот же медленный фокстрот!

Снова осень в дверь мою стучится.

Зачем?

— я знаю наперед…

И отражаясь в зеркалах,

Я вижу дым в своих глазах,

И огонь я вижу в других.

И, отражаясь в том огне.

Я вижу, но как бы во сне.

Увы и ах, — все тот же страх.

Herfst, herfst, kinderdraailier.

Belachelijk en nep geluid.

Hij kust me.

Paraplu en handschoenen

Val onhandig uit de hand.

Een avond vol kaarsen, chrysanten en jazz.

Morgen gaan we naar de bioscoop,

Het lijkt Foss.

En voor de sessie

De lobby is verlaten en donker.

Plotseling, weerspiegeld in de spiegels,

Ik zie angst in mijn ogen

En in zijn ogen - de hemel.

En weerspiegeld in de lucht

Ik kan geen woord zeggen

Niet te beschrijven met een pen,

Wat, weerspiegeld in de spiegels,

Ik zie rook in mijn ogen

En ik zie vuur in anderen.

En weerspiegeld in dat vuur,

Ik zie het, maar als aan de onderkant,

Allemaal dezelfde angst in hun ogen.

Herfst, herfst, kleurrijk speelgoed.

Melodieën van de oude wonderlijke cirkel.

Ganzen, eenden, andere koekoeken

Zoals gewoonlijk verhuisden we naar het zuiden.

Rozen.

Calla's.

Lang gerinkel van glazen...

We zijn allebei in een wolk van dromen.

Maar opnieuw zei de herfst ons vaarwel te zeggen,

Dus alles steeds weer aanpassen,

Wat, weerspiegeld in de spiegels,

Ik zie angst in mijn ogen

En in zijn ogen - de hemel.

En weerspiegeld in de lucht

Ik kan geen woord zeggen

Niet te beschrijven met een pen,

Wat, weerspiegeld in de spiegels,

Ik zie rook in mijn ogen

En ik zie vuur in anderen.

En weerspiegeld in dat vuur,

Ik zie het, maar als aan de onderkant,

Allemaal dezelfde angst in hun ogen.

Herfst.

Herfst.

Dom speelgoed.

Waar ben jij, mijn vriend, en jij, mijn vriend?

Opnieuw kussen ze me op de lippen en gehoorzaam

De handschoen valt uit de handen.

Hoeveel duizenden jaren hebben de bladeren gedanst?

Dezelfde langzame foxtrot!

Weer klopt de herfst aan mijn deur.

Waarvoor?

- Ik weet het van tevoren...

En weerspiegeld in de spiegels,

Ik zie rook in mijn ogen

En ik zie vuur in anderen.

En weerspiegeld in dat vuur.

Ik zie het, maar als in een droom.

Helaas en ah - allemaal dezelfde angst.