Песенка на память - Ирина Богушевская

День за днем я крашу это лицо.

День за днем на нем меняется грим, —

пусть я знаю, что однажды, в конце концов,

оно станет совсем-совсем-совсем другим.

Понемножечку тогда, по чуть-чуть,

через речку к голубым журавлям,

я продолжу, я продолжу тогда свой путь,

а эта песенка останется вам:

Дорогие мои, никогда вам не надо печалиться.

Даже если ветра холодны и маяк далек —

вы найдете Судьбу, и, я знаю, однажды причалите

к тем родным берегам, где вас ждали всегда,

где горел огонек.

Дорогие мои, вам не надо напрасно тревожиться.

Даже если нагрянет лихая к вам в дом беда —

просто верьте в удачу свою!

Остальное — приложится.

Улыбайтесь судьбе,

улыбайтесь себе — всегда!

День за днем я крашу красным свой рот,

день за днем я мажу синим глаза —

чтоб под маской Коломбины

скрыть взгляд Пьеро,

чтоб резвяся, играя,

слова свои сказать:

все пройдет, я поняла не из книг:

боль и радость и печаль — все пройдет.

И неважно, для кого будет петь Родник.

Кто приникнет к Роднику и споет:

Дорогая Москва, я люблю твои шумные улицы,

где кипит и сверкает жизнь, как вино, пьяня.

Где мелькают шуты, чародеи, злодеи и умницы,

где когда-нибудь кто-нибудь, может быть,

вспомнит на миг — меня.

Золотая Москва, подними же мерцающий занавес,

сочини для нас пьесу,

где каждый, кто жив — герой.

И солги, что финала — не будет!

И заново, заново

нас фальшивой пленяй мишурой

и правдивой, до слез, игрой,

и солги, что финала — не будет.

И заново, заново

нас фальшивой пленяй мишурой

и правдивой игрой!

Dag na dag schilder ik dit gezicht.

Dag na dag verandert zijn make-up, -

laat me weten dat op een dag, op het einde,

het zal compleet, compleet, compleet anders zijn.

Beetje bij beetje dan, beetje bij beetje,

over de rivier naar de blauwe kraanvogels,

Ik zal doorgaan, dan zal ik mijn weg vervolgen,

en dit lied blijft voor jou:

Lieverds, je hoeft nooit verdrietig te zijn.

Zelfs als de wind koud is en de vuurtoren ver weg is -

je zult Destiny vinden, en, ik weet het, op een dag zul je landen

naar die inheemse kusten waar je altijd werd verwacht,

waar het vuur brandde.

Mijn geliefden, jullie hoeven je niet tevergeefs zorgen te maken.

Zelfs als er een onstuimig probleem bij je thuis komt -

geloof gewoon in je geluk!

De rest zal volgen.

Glimlach naar het lot

lach naar jezelf - altijd!

Dag na dag verf ik mijn mond rood

dag na dag smeer ik blauwe ogen -

zodat onder het masker van Columbine

verberg Pierrots blik,

te stoeien, spelen,

zeg je woorden:

alles gaat voorbij, begreep ik niet uit boeken:

pijn en vreugde en verdriet - alles zal voorbijgaan.

En het maakt niet uit voor wie Rodnik zal zingen.

Wie zal zich vastklampen aan de lente en zingen:

Beste Moskou, ik hou van je lawaaierige straten,

waar het leven kookt en fonkelt als wijn, dronken.

Waar narren, tovenaars, schurken en slimme vrouwen flikkeren,

waar ooit iemand misschien

onthoud mij even.

Gouden Moskou, hef het glinsterende gordijn op,

schrijf een toneelstuk voor ons

waar iedereen die leeft een held is.

En liegen dat er geen finale zal zijn!

En nog eens, nog eens

boeit ons met nep klatergoud

en waarheidsgetrouw, tot tranen toe, wild,

en liegen dat er geen einde komt.

En nog eens, nog eens

boeit ons met nep klatergoud

en echt spel!