Лёгкие люди - Ирина Богушевская

Как утром капелька росы тяготеет к паденью,

как к Солнцу тянется трава — я к тебе тяготею.

И, хоть свои резоны есть у травы,

но Солнцу это, право, все равно.

Увы.

И может обойтись земля

без росы.

Ах, как жаль.

Я понимаю это днем — только ночью мне снится,

как мы летим с тобой вдвоем — выше гор, там, где птицы

несут на крыльях бесконечный рассвет.

Мы так легки, что нас как будто бы и нет!

А просыпаюсь — и со мной

только нежность и печаль.

Легкие люди!

И ты, и я — мы оба перышки-люди.

Летные люди —

может, будем вместе кружить.

А может, не будем!

И ты, и я — такие легкие люди!

А ветер-то лютый,

ему нас так просто разлучить.

Пустыня грезит о дожде — и иначе не может.

Так я мечтаю о тебе — всею кровью, всей кожей!

И, если были б у меня два крыла,

я б ими тоже о тебе мечтать могла.

Но ты проходишь стороной,

словно дождь в облаках.

И я ночами лишь одну пустоту осязаю,

и глядя на лимон-луну, солю текилу слезами.

Знакомых ангелов пред тем, как лечь спать,

прошу, чтоб голос твой приснился мне опять.

И эти сны — как родники

в бесконечных песках.

Легкие люди!

И ты, и я — мы оба перышки-люди.

Летные люди —

может, будем вместе кружить.

А может, не будем!

И ты, и я — такие легкие люди!

А ветер-то лютый,

ему нас так просто разлучить.

Как утром капелька росы тяготеет к паденью,

как к Солнцу тянется трава — я к тебе тяготею.

И пусть мой путь покуда так одинок,

и так отчаянья отчетлив шепоток —

меня хранит моей Любви

восходящий поток!

Легкие люди!

И ты, и я — мы оба перышки-люди.

Летные люди —

может, будем вместе кружить.

А может, не будем!

И ты, и я — такие легкие люди!

А ветер-то лютый,

ему нас так просто разлучить.

Zoals een dauwdruppel neigt te vallen in de ochtend,

zoals gras naar de zon reikt, zo neig ik naar jou.

En hoewel het gras zijn redenen heeft,

maar de zon maakt het echt niet uit.

Helaas.

En de aarde kan doen

zonder dauw.

Ach, wat jammer.

Ik begrijp dit overdag - alleen 's nachts droom ik

hoe we samen vliegen - boven de bergen, waar de vogels

dragen op hun vleugels een eindeloze dageraad.

We zijn zo licht dat het is alsof we niet bestaan!

En ik word wakker - en met mij

alleen tederheid en verdriet.

Makkelijk mensen!

Zowel jij als ik zijn beide verenmensen.

Vliegende mensen -

misschien kunnen we samen cirkelen.

Of misschien niet!

Zowel jij als ik zijn zulke gemakkelijke mensen!

En de wind is woest

het is zo gemakkelijk voor hem om ons te scheiden.

De woestijn droomt van regen en kan niet anders.

Dus ik droom van jou - met al mijn bloed, met heel mijn huid!

En als ik twee vleugels had,

Ik had ook over jou kunnen dromen.

Maar je komt voorbij

als regen in de wolken.

En 's nachts voel ik maar één leegte,

en kijkend naar de citroenmaan, zout ik de tequila met tranen.

Vertrouwde engelen voor het naar bed gaan

Ik vraag dat je stem weer over mij droomde.

En deze dromen zijn als bronnen

in het eindeloze zand.

Makkelijk mensen!

Zowel jij als ik zijn beide verenmensen.

Vliegende mensen -

misschien kunnen we samen cirkelen.

Of misschien niet!

Zowel jij als ik zijn zulke gemakkelijke mensen!

En de wind is woest

het is zo gemakkelijk voor hem om ons te scheiden.

Zoals een dauwdruppel neigt te vallen in de ochtend,

zoals gras naar de zon reikt, zo neig ik naar jou.

En laat mijn pad voor nu zo eenzaam zijn,

en zo duidelijk is het gefluister van wanhoop -

houdt me mijn liefde

stroomopwaarts!

Makkelijk mensen!

Zowel jij als ik zijn beide verenmensen.

Vliegende mensen -

misschien kunnen we samen cirkelen.

Of misschien niet!

Zowel jij als ik zijn zulke gemakkelijke mensen!

En de wind is woest

het is zo gemakkelijk voor hem om ons te scheiden.