Легче пёрышка - Ирина Богушевская

Стоп-кадр.

Нас сотней ниточек связав,

любовь учила нас азам

науки плыть,

скользить по жизни налегке.

Стоп-кадр.

Упали тяжкие слова.

Любовь — бедняжка чуть жива.

Еще жива,

и я держу ее в руке.

Легче перышка

лебединого,

легче ветра ты.

Что ж, улетай.

Не делить нам вновь

неба единого.

Помни в пути меня.

Радость моя, прощай.

Стоп-кадр.

Мы не сбиваемся с пути.

Ложась на ветер, мы летим

за горизонт,

скользя в бездонных облаках.

Стоп-кадр.

Теперь обнять тебя нельзя.

Ты прячешь грустные глаза.

Остался лишь

последний штрих:

прощальный взмах.

Мой друг,

мы странной заняты игрой:

по этим правилам порой

кто побежден, и кто герой —

не объяснить.

Мой друг,

ты тайну легкости постиг.

Зачем же плачешь ты в тот миг,

когда последняя меж нами рвется нить.

Не делить нам вновь

неба единого.

Помни в пути меня

и Радость моя, прощай.

Прощай!

25 августа 1998.

Bevriezen.

Ons verbinden met honderd draden,

liefde leerde ons de basis

wetenschap zwemmen,

lichtjes door het leven glijden.

Bevriezen.

Er vielen zware woorden.

Liefde - het arme ding leeft nauwelijks.

Nog in leven,

en ik houd het in mijn hand.

lichter dan een veer

zwaan,

je bent lichter dan de wind.

Nou, vlieg weg.

Niet meer delen

één hemel.

Denk aan mij onderweg.

Mijn vreugde, tot ziens.

Bevriezen.

We dwalen niet af.

Liggend op de wind, vliegen we

Over de horizon,

glijden door bodemloze wolken.

Bevriezen.

Nu kan ik je niet knuffelen.

Je verbergt droevige ogen.

Het enige dat overblijft is

kers op de taart:

afscheidsgolf.

Mijn vriend,

we zijn vreemd bezig met spelen:

volgens deze regels soms

wie is er verslagen en wie is de held -

niet uitleggen.

Mijn vriend,

je hebt het geheim van lichtheid begrepen.

Waarom huil je op dat moment?

wanneer de laatste draad tussen ons breekt.

Niet meer delen

één hemel.

Herinner me onderweg

en mijn Vreugde, tot ziens.

Tot ziens!

25 augustus 1998.