Кафе «Экипаж» - Ирина Богушевская

В тот час, когда в приличных домах свет погас,

В тот час, под светом звездных сияющих глаз.

Они встречаются в кафе Экипаж,

Ее обычно провожает некий паж.

Они говорят: Привет и начинают джаз.

Не для тех, чье тело рядом, а душа вдалеке,

И не для тех, кто эту ночь смакует в каждом глотке, —

Она поет все песни только ему

И знает, что ему все это ни к чему —

Его ждет девочка с васильками в венке.

Пой песню, пой свою песню, пой,

А я могу только петь с тобою.

Пой песню, пой свою песню, пой,

Я оставляю тебя в покое.

Ты знаешь, не могу я отвести глаз,

Когда ты обнимаешь свой контрабас

Рукою,

Но мне на память

Остается лишь наш общий джаз.

Допев, они садятся за столик у окна.

В окно, как полагается, смотрит луна

И гладит тоненьким нетвердым лучом

Ее боа, его двойной бурбон со льдом

И лед, что целуется с его обветренным ртом.

Огонек сигареты, что дымится в руке,

По сравнению с ней кажется живым существом.

Она печалится, что он слишком молод,

И хочет быть с ним неразлучной, как серп и молот, —

С тем, кто ушел с девочкой с васильками в венке.

Пой песню, пой свою песню, пой,

А я могу только петь с тобою.

Пой песню, пой свою песню, пой,

Я оставляю тебя в покое.

Ты знаешь, не могу я отвести глаз,

Когда ты обнимаешь свой контрабас

Рукою,

Но мне на память

Остается лишь наш общий джаз.

Op het uur dat de lichten uitgingen in fatsoenlijke huizen,

Op dat uur, onder het licht van met sterren stralende ogen.

Ze ontmoeten elkaar in het Ekipazh-café,

Ze gaat meestal vergezeld van een bepaalde pagina.

Ze zeggen hallo en beginnen met jazz.

Niet voor degenen wiens lichaam dichtbij is, maar de ziel is ver weg,

En niet voor degenen die van deze nacht genieten in elke slok -

Ze zingt alle liedjes alleen voor hem

En hij weet dat dit allemaal nutteloos voor hem is -

Een meisje met korenbloemen in een krans wacht hem op.

Zing een lied, zing je lied, zing

En ik kan alleen met jou zingen.

Zing een lied, zing je lied, zing

Ik laat je met rust.

Je weet dat ik mijn ogen niet af kan houden

Wanneer je je contrabas knuffelt

hand,

Maar voor mijn geheugen

Alleen onze gewone jazz blijft.

Als ze klaar zijn met zingen, gaan ze aan een tafel bij het raam zitten.

De maan kijkt uit het raam, zoals verwacht

En slagen met een dunne onvaste balk

Haar boa, zijn dubbele iced bourbon

En het ijs dat zijn verweerde mond kust.

De vlam van een sigaret die in je hand rookt

In vergelijking met haar lijkt het een levend wezen.

Ze is verdrietig dat hij te jong is,

En wil onafscheidelijk met hem zijn, als een sikkel en een hamer, -

Met degenen die vertrokken met een meisje met korenbloemen in een krans.

Zing een lied, zing je lied, zing

En ik kan alleen met jou zingen.

Zing een lied, zing je lied, zing

Ik laat je met rust.

Je weet dat ik mijn ogen niet af kan houden

Wanneer je je contrabas knuffelt

hand,

Maar voor mijn geheugen

Alleen onze gewone jazz blijft.