Гость - Ирина Богушевская

Гость мой нежданный,

сон мой разгаданный вещий.

Так сладок попутный ветер,

что вновь принес тебя — пусть на миг.

Проклятый мой, желанный!

Ты не сужден мне, не обещан.

И снова в моем покое,

как демон смятенья, возник.

Небесный дивный сад,

нам предназначенный cудьбой,

мы оба предали с тобой

и потеряли навеки

ключи от рая,

где до сих пор цветет

неутолимая любовь,

неопалимая любовь

горит, горит — и не сгорает.

Гость мой нежданный!

Память — мертва.

Но помнит кожа:

мы ныряли в любовь, как в море,

и по волнам летели в зарю!

…так близко твое дыханье.

Тысяча лет прошла — и все же:

утрата моя, отрада,

тронь меня — снова сгорю.

Гость мой нежданный,

вновь я тебя отпускаю.

Ни словом, ни взглядом

не задержу.

Не закричу «нет!»

Счастлив будь, мой желанный!

Время опять залечит раны.

До встречи, странник, —

вновь через тысячу лет.

Mijn onverwachte gast

mijn ontrafelde profetische droom.

Zo zoet is de wind

dat bracht je weer - al was het maar voor even.

Mijn verdomde, gewenst!

Je bent niet voor mij bestemd, niet beloofd.

En weer in mijn vrede,

als een demon van verwarring, verrees.

hemelse prachtige tuin,

voorbestemd voor ons door het lot,

we hebben allebei met je verraden

en voor altijd verloren

sleutels tot het paradijs

waar het nog bloeit

onuitblusbare liefde,

brandende Liefde

brandwonden, brandwonden - en verbrandt niet.

Mijn onverwachte gast!

Het geheugen is dood.

Maar de huid onthoudt:

we doken in de liefde als in de zee,

en vloog langs de golven in de dageraad!

... zo dicht bij je adem.

Duizend jaar zijn verstreken - en toch:

mijn verlies, vreugde,

raak me aan - ik zal weer branden.

Mijn onverwachte gast

weer liet ik je gaan.

Geen woord, geen blik

Ik zal niet vertragen.

Ik zal geen "nee!" schreeuwen.

Wees gelukkig, mijn geliefden!

De tijd zal de wonden weer helen.

Tot ziens, vreemdeling,

over duizend jaar weer.