Wicker Park - Into It. Over It.

As you know me, you know I like to keep my chatting short and sweet.

It’s really for the sake of who’s listening.

Typically, when I’m long-winded, it’s pretty lame.

But as opinions bleed out, I’ll make it quick before your records wear out-

I’ll raise my voice on the subject of subtle sounds

and talk your ear off to a point of ironic interest —

early '60s portraits

through antique rooms.

You say, «This could be you, Columbia aught 62, all dolled-up in a blue classic

background.

And this could be me, Atlantic, aught 63, in a suit poised alone,

I spin solos as stories.»

But you and I could never be that lavish.

It’s a point of ironic interest towards

early '60s portraits

through antique rooms.

Zoals je mij kent, weet je dat ik mijn chats graag kort en krachtig houd.

Het is echt omwille van wie er luistert.

Meestal, als ik langdradig ben, is het behoorlijk zwak.

Maar als de meningen bloeden, zal ik het snel maken voordat je gegevens verslijten-

Ik zal mijn stem verheffen over het onderwerp van subtiele geluiden

en spreek je oor af tegen een ironisch punt -

vroege jaren '60 portretten

door antieke kamers.

Je zegt: "Dit zou jij kunnen zijn, Columbia aught 62, helemaal opgedoken in een blauwe klassieker"

achtergrond.

En dit zou ik kunnen zijn, Atlantic, iets van 63, in een pak alleen klaar,

Ik draai solo's als verhalen.»

Maar jij en ik zouden nooit zo uitbundig kunnen zijn.

Het is een punt van ironische interesse in de richting van

vroege jaren '60 portretten

door antieke kamers.