Call To Arms - Inked In Blood

This pace is staggering me.

Never stopping-ever wandering.

Atrophy prevails.

Our days are numbered, our seasons fleeting.

How many days, how many waking hours,

sleepless nights-have been spent

wishing you had the strength

to rise above what cripples us?

Doubt floods our minds,

our souls-battered by its waves.

Shouting the call to arms-your voice echoing.

Now we can sing as one.

This cannot be living.

This is only prelude to being alive.

The sound of reflections shattering.

Shouting the call to arms-your voice echoing.

Now we can sing as one.

I no longer see shadow-

I no longer hear its voice.

All our cries will echo with victory.

And we are not ashamed

to shout aloud in this time,

our new beginning.

We will raise our voices high.

Dit tempo verbijstert me.

Nooit stoppen-ooit dwalen.

Atrofie overheerst.

Onze dagen zijn geteld, onze seizoenen vluchtig.

Hoeveel dagen, hoeveel wakkere uren,

slapeloze nachten zijn doorgebracht

ik wou dat je de kracht had

om uit te stijgen boven wat ons kreupel maakt?

Twijfel overspoelt onze geest,

onze zielen gehavend door zijn golven.

Schreeuw de oproep om te wapenen - je stem echoot.

Nu kunnen we als één zingen.

Dit kan niet leven.

Dit is slechts een prelude om te leven.

Het geluid van versplinterende reflecties.

Schreeuw de oproep om te wapenen - je stem echoot.

Nu kunnen we als één zingen.

Ik zie geen schaduw meer-

Ik hoor zijn stem niet meer.

Al onze kreten zullen echoën van de overwinning.

En we schamen ons niet

om in deze tijd hardop te schreeuwen,

ons nieuwe begin.

We zullen onze stem verheffen.