Butterfly - Infected Rain

I can sing you a poem

About an innocence that once was stolen

I can read you a novel about the truth that never was written

Once upon a time, a long time ago

There was a butterfly, flying alone

She flew above the hills till she got lost

Either it was the wind, or she was cursed

This is not where you belong

You need to escape

You need to live long

These are not the people you love

Open your eyes don’t let them eat you alive

She found her self lost in a completely new world

There was no flowers, the hills were all rough

She shines like an angel in the completely darkness

Now she is doomed to drown in this silence

The truth is, she never was lost

There was a period in her live she had to pass

She grows too fast, and her childhood is gone

An adult was what she hated to become

This is not where you belong

You need to escape

You need to live long

These are not the people you love

Open your eyes don’t let them eat you alive

Her mouth was dry and tired of screaming

Her eyes swallowed by flames from crying

This light is so blinding

She hates to be nothing, nothing

She wants to survive

But the truth is so whipping, whipping

It seems like we live in fairy tales

Everything is so colorful

Everything’s a mess

We feel the sweet taste of happiness

But it’s so crowded here

And everyone is useless, useless

Her mouth was dry and tired of screaming

Her eyes swallowing by flames from crying

This is not where you belong

You need to escape

You need to live long

These are not the people you love

Open your eyes don’t let them eat you alive

Alive!

Alive!

Alive!

Ik kan een gedicht voor je zingen

Over een onschuld die ooit is gestolen

Ik kan je een roman voorlezen over de waarheid die nooit is geschreven

Er was eens, lang geleden

Er was een vlinder die alleen vloog

Ze vloog boven de heuvels tot ze verdwaalde

Of het was de wind, of ze was vervloekt

Dit is niet waar je thuishoort

Je moet ontsnappen

Je moet lang leven

Dit zijn niet de mensen van wie je houdt

Open je ogen, laat ze je niet levend opeten

Ze vond zichzelf verloren in een compleet nieuwe wereld

Er waren geen bloemen, de heuvels waren allemaal ruig

Ze straalt als een engel in de volledige duisternis

Nu is ze gedoemd te verdrinken in deze stilte

De waarheid is dat ze nooit verloren is gegaan

Er was een periode in haar leven die ze moest doorstaan

Ze groeit te snel en haar jeugd is voorbij

Een volwassene was wat ze niet graag wilde worden

Dit is niet waar je thuishoort

Je moet ontsnappen

Je moet lang leven

Dit zijn niet de mensen van wie je houdt

Open je ogen, laat ze je niet levend opeten

Haar mond was droog en moe van het schreeuwen

Haar ogen verzwolgen door vlammen van het huilen

Dit licht is zo verblindend

Ze haat het om niets, niets te zijn

Ze wil overleven

Maar de waarheid is zo zweepslagen, zweepslagen

Het lijkt alsof we in sprookjes leven

Alles is zo kleurrijk

Alles is een puinhoop

We voelen de zoete smaak van geluk

Maar het is hier zo druk

En iedereen is nutteloos, nutteloos

Haar mond was droog en moe van het schreeuwen

Haar ogen slikken door vlammen van het huilen

Dit is niet waar je thuishoort

Je moet ontsnappen

Je moet lang leven

Dit zijn niet de mensen van wie je houdt

Open je ogen, laat ze je niet levend opeten

In leven!

In leven!

In leven!