The Drowning Sun - In Mourning

The air from a starlit sky opens the eyes in another moon awakening

Stranded again without memories, not knowing where or how, not knowing why

An ocean haunted mind on the shore of a new beginning

Tired eyes gaze to abandoning skies, one last time reaching for guidance

A faded star appears, hanging by the silent horizon

And the sun fell from the sky, no hands could reach that very far

Drifting apart, so out of remedy

And the sun left like it knew, never spoke of what to come

Left faith flickering in a nebulous end

A drowning sun at the end of the day, star guider leading to nowhere

Questioning the coming end, is this what is meant to be the closing chronicle

A lonesome voyager at the end of the road

Star guider left an omega in spirit, in mind

A lost vow of an ocean that could not be conquered

Hope died the day the sun fell down

De lucht van een sterrenhemel opent de ogen in een nieuwe maan ontwaken

Weer gestrand zonder herinneringen, niet wetend waar of hoe, niet wetend waarom

Een geest die door de oceaan wordt achtervolgd aan de kust van een nieuw begin

Vermoeide ogen staren naar de verlaten luchten, nog een laatste keer om hulp te vragen

Er verschijnt een vervaagde ster die aan de stille horizon hangt

En de zon viel uit de lucht, geen enkele hand kon zo ver reiken

Uit elkaar drijven, dus niet meer te verhelpen

En de zon ging weg zoals hij wist, sprak nooit over wat er zou komen

Links geloof flikkert in een vaag einde

Een verdrinkende zon aan het eind van de dag, sterrengids die nergens toe leidt

Vraagtekens bij het komende einde, is dit wat bedoeld is als de afsluitende kroniek?

Een eenzame reiziger aan het einde van de weg

Star guider heeft een omega achtergelaten in de geest, in gedachten

Een verloren gelofte van een oceaan die niet kon worden veroverd

Hope stierf op de dag dat de zon onderging