Past October Skies (The Black Lodge Revisited) - In Mourning

The tired moon was crawling through the trees

The branches were casting shadows on the ground

A sad tale took place that October morning

A lost soul left home for the last time

Betrayed by the world, the unknown and invisible

Tangled in a web of reality never real for her

The view of the world was so different

From underneath the surface

In the water she felt no pain

And the wings of the magpie swept her breath away

She kneeled for death in silence

The trail to the lodge is Julia

In the water she felt no pain

And the wings of the magpie swept her breath away

She was left to this decision alone

Misguided in the careless crusade

So she went away that day

It was the end of her world

She walked the narrow way blinded by life

Blinded by life

The presence of pain was here

In water tears were invisible

It was all in the crest of misery

She kneeled for death in silence

No answers will be found and the black lodge still remains

It has always been the end, and she was finally there

The dying moon laid down to rest through the nightmares

And overhead the cloudy sky started to cry

De vermoeide maan kroop door de bomen

De takken wierpen schaduwen op de grond

Op die ochtend in oktober speelde zich een treurig verhaal af

Een verloren ziel heeft voor de laatste keer het huis verlaten

Verraden door de wereld, het onbekende en onzichtbare

Verstrikt in een web van realiteit, nooit echt voor haar

De kijk op de wereld was zo anders

Van onder het oppervlak

In het water voelde ze geen pijn

En de vleugels van de ekster blies haar adem weg

Ze knielde in stilte voor de dood

Het pad naar de lodge is Julia

In het water voelde ze geen pijn

En de vleugels van de ekster blies haar adem weg

Ze werd alleen aan deze beslissing overgelaten

Misplaatst in de onzorgvuldige kruistocht

Dus ze ging die dag weg

Het was het einde van haar wereld

Ze liep de smalle weg verblind door het leven

Verblind door het leven

De aanwezigheid van pijn was hier

In het water waren tranen onzichtbaar

Het was allemaal op het randje van ellende

Ze knielde in stilte voor de dood

Er worden geen antwoorden gevonden en de zwarte lodge blijft bestaan

Het is altijd het einde geweest, en ze was er eindelijk

De stervende maan ging liggen om te rusten tijdens de nachtmerries

En boven ons begon de bewolkte lucht te huilen