Tränen des bacchus - Imperium Dekadenz

Bacchus, Bacchus, Bacchus!

Die Sonne sinkt und der Gott des Weinens flüstert leise

Doch ein Schreien wird es vollends sein

Ein inner Grollen trägt mich rasch

Zu dem Tor der wilden Dunkelheit

Das Diesseits nur die Fesseln kennt

Das Diesseits nur die Fesseln kennt

Die man nun füllt mit Bacchus Tränen

Wurden der Tränen viel vergossen

Weiß nur der kalte Winterwind

Der den Heimweg eisig greift

Wie die Wut zu stillen ist

Schweigend schreitend.

Durch die Nacht

Durch Stille kalte Nebel

Erfüllt von einzigartiger Einsamkeit

Das wahre Ich hat mich nun wieder

Das keine Fesseln kennt

Das keine Fesseln kennt

Nun durchschreite ich das Tor

Bacchus, Bacchus, Bacchus!

The sun sets and the god of wine whispers softly

But at the end there will be screaming

An inner rage takes me suddenly

To the threshold of a wild inscrutability

That on this side only knows bondage

That on this side only knows bondage

The take flows now, with Bacchus tears

When many tears have spilled

Only the cold winter wind knows

He who envelops my icy homeward path

How to calm the fury

Quietly striding, through the night

Through silent, cold mist

Complete with a singular loneliness

The true self has found me again

That know no bounds

That know no bounds

Now I step across the threshold

Bacchus, Bacchus, Bacchus!

De zon gaat onder en de god van het huilen fluistert zachtjes

Maar het zal helemaal een schreeuw zijn

Een innerlijk gerommel voert me snel mee

Naar de poort van de wilde duisternis

Deze wereld kent alleen de boeien

Deze wereld kent alleen de boeien

Welke vult zich nu met Bacchustranen

Er zijn veel tranen gevloeid

Alleen de koude winterwind weet het

Wie ijzig grijpt de weg naar huis

Hoe de woede te kalmeren?

in stilte stappen.

Door de nacht

Door stilte koude nevels

Gevuld met unieke eenzaamheid

De echte ik heeft me nu terug

Dat kent geen boeien

Dat kent geen boeien

Nu loop ik door de poort

Bacchus, Bacchus, Bacchus!

De zon gaat onder en de god van de wijn fluistert zachtjes

Maar aan het einde zal er geschreeuwd worden

Een innerlijke woede overvalt me ​​plotseling

Op de drempel van een wilde ondoorgrondelijkheid

Dat aan deze kant alleen bondage kent

Dat aan deze kant alleen bondage kent

De take stroomt nu, met Bacchus tranen

Als er veel tranen zijn gevloeid

Alleen de koude winterwind weet het

Hij die mijn ijzige huiswaartse pad omhult

Hoe de woede te kalmeren?

Stilletjes schrijdend door de nacht

Door stille, koude mist

Compleet met een unieke eenzaamheid

Het ware zelf heeft me tegen gevonden

Dat kent geen grenzen

Dat kent geen grenzen

Nu stap ik over de drempel