Procella Vadens - Imperium Dekadenz

Reiß heraus was mich erstrahlen lässt

Reiß heraus was Tränen schürt

Ein leblos Geist will ich sein

Der stets vergisst was der Tag ihm brachte

Im Rausch der Nacht

Ohne Suche, ohne trachtend Herz

So stirbt die Sonne Tag um Tag

So ertrinkt der Mond Nacht um Nacht

Ein Wanderer im Sturm will ich sein

Der stets verheert was der Mensch erdacht

Ich strecke aus die Knochen

Ein letztes Mal

War nie Geist, nie Wanderer

Steh am Abgrund meiner Zeit

Blicke in das drohende Dunkel

Doch nun endlich trete ich sie an

Die Reise, die der Sturmwind trug

Scheur eruit wat mij doet stralen

Scheur uit wat tranen brengt

Ik wil een levenloze geest zijn

Wie vergeet altijd wat de dag hem bracht

In het lawaai van de nacht

Zonder te zoeken, zonder een strevend hart

Dus de zon sterft dag na dag

Dus de maan verdrinkt nacht na nacht

Ik wil een zwerver in een storm zijn

Die altijd verwoest wat de mens bedenkt?

Ik ben mijn botten aan het strekken

Een laatste keer

Was nooit een geest, nooit een zwerver

Staan in de afgrond van mijn tijd

Blik in de dreigende duisternis

Maar nu begin ik er eindelijk aan

De reis die de stormwind voerde