Verfall - Illuminate

In Worten schwer läßt sich nur sagen, wie schwarz die Nacht sein kann

Wie dunkel schon ein milder Abend, wenn Leere mich umgiebt

Das Nichts — obgleich nicht existiert — doch mächtiger als jedes Sein

Wie kann das Sein sein, wenn das Nichts nicht ist?

Geräusche dringen aus dem Innern — von fern eine Melodie:

Ein Klavier klagt süß

Doch bitter bleibt Geschmack an meiner Zunge kleben

Geschmack so fremd, so fremd wie Blumen auf Gräbern

Der Heiden Mythen weh’n, durch Marmormund gesprochen

Geister alten Glaubens huschen, jammern immer noch

Um überwachs'nen Tempel und Altar zerbrochen

Baumbewachs’nes Hügelgrab und grauen Steinring hoch

Und Ruin ist geprägt auf meine Türme und Mauern!

Zu grau, um zu verblassen, und zu mächtig, nicht zu dauern

Er erzählt nicht vom Verfall des Sturmes und der Zeit

Doch vom Schiffbruch der Liebe ihrer einz’gen Herrlichkeit

Het is moeilijk in woorden te zeggen hoe zwart de nacht kan zijn

Hoe donker een milde avond wanneer leegte mij omringt

Het niets - hoewel niet bestaande - maar toch machtiger dan welk wezen dan ook

Hoe kan het zijn als het niets niet is?

Geluiden dringen van binnenuit binnen - van ver een melodie:

Een piano klaagt zoet

Maar een bittere smaak plakt aan mijn tong

Smaak zo vreemd, zo vreemd als bloemen op graven

De mythen van de heidense slag, gesproken door marmeren monden

Geesten van het oude geloof haasten zich, jammeren nog steeds

Gebroken rond overwoekerde tempel en altaar

Met bomen bedekte grafheuvel en grijze stenen ring omhoog

En een ruïne is op mijn torens en muren gestempeld!

Te grijs om te vervagen en te krachtig om niet lang mee te gaan

Hij vertelt niet over het verval van de storm en de tijd

Maar van de schipbreuk van de enige glorie van de liefde