Par Envie - IAM, Deni Hines, Bruno Coulais

I want to tell you something

I got to tell you one thing

Because we can love, we can heal

Just because we can touch, we can feel

We can see or it’s real

Just because we can, 'cause we can

J’ai vu les fruits pendre et les branches

J’aurais pu me tendre et les prendre

Y' avait là une statue d’or, un feu éteint

Les planches et les cendres

Une source fraîche alléchante

Sur l’couvert de plantes élégantes, fleur et papillon

Magnifique printemps au mois de décembre

Une caisse remplie de vieux champres:

Passeport pour le rêve, il me semble, une poignée d’sable

Dans ma chambre et ma lampe éclairait une estampe étonnante

À mon image insolente, évidente, affichant vanité, suffisance, arrogance

imposante

La tentation, la pression est pesante

J’me baisse, ramasse un carde où est inscrit célébrité en son centre, Une fente

Puis, demeure attirante au bout d’un rampe élégante

Beauté du mensonge, sont-ils à craindre prendre de mes membres

La jetée ou trempe, j’me demandais le temps de décembre

Cours-t-on après ce cercle métallique pouvant se suspendre?

L’humeur déroutante porte une violence envoûtante à trait superbe

Tout comme ce mal ambiant qui nous tente

J’entrais dans le hall, grand comme une tente, d’un roi d’un pays de légende

Pouvant tenir plus de mille de nos gens et leurs membres

Luminescente des bougies de nos sangs et leur camphre

Ambiance pesante comme annonçant une pluie de sang minent imminente

Égaré, comme des milliers de songeurs dans mon genre

C’est par ma volonté, pas pour la gloire que je rentre et y mange

J’en ai vu peu sortir, tromper une vie rampe et y campe

Sans passion qui les alimente, perdus ils s’y trempe et y manque

Because we can love, we can heal

Just because we can touch, we can feel

We can see, or it’s real

Just because we can, 'cause we can

Franchir la ligne bêtement, s’en délecter pleinement

Furieux garnement, calcinant joyeusement ses vingt ans

Cependant, la misère n’excuse pas tout, trop l’oubli trop souvent

Prendre des vies par envie j’avoue qu' peu trouve ça récurant

Grandissant, envie de s'épanouir à l’ombre d’un sourire d’enfant,

l’amour naissant

Trouver la force de n’jamais raccrocher les Gants, s'éveillant

Jouir de chaque seconde, à chaque instant

Par envie, se dire que le temps c’est plus de l’argent, que c’est devenu évident

Ne plus laisser trop souvent rugir l’animal latent

Par envie, savoir que s’aurais pu être pire que ça l’est maintenant

C’est drôle, pour le paradis beaucoup embrassent le néant, comprends

C’est par envie que le poison vicieusement s’mêle au sang

Haïr passionnément, frapper généreusement, paradoxe étonnant

Tout simplement, envie de la vie et de nos rêves face au temps

Face au vent, essayant ardemment de vivre plus longtemps que le présent

Regardant loin devant, droit, allant fièrement au bout du chemin

Par envie tout plaquer là et foutre le camp, fuir l’ennui

Recommencer ailleurs en faisant autrement, sans s’faire faucher en plein élan

Par envie foncer dans le tas, la mort au dents, la chance aidant

Finir ce qu’on a commencé, au moins décemment, le cœur souriant

Même sous le poids cédant, ne plus penser au palier précédent

En apnée souvent en quête de la narcose, envie de s’y plonger entièrement

Envie de gommer l’antécédent, souffler sur le nuage menaçant

Chaque jour étreindre amoureusement, et l’chérir comme un précieux diamant

Juste par envie

Because we can love, we can heal

Just because we can touch, we can feel

We can see, or it’s real

Just because we can, 'cause we can

ik wil je iets vertellen

Ik moet je één ding vertellen

Omdat we kunnen liefhebben, kunnen we genezen

Alleen omdat we kunnen aanraken, kunnen we voelen

We kunnen zien of het is echt

Gewoon omdat het kan, omdat het kan

Ik zag de vruchten naar beneden hangen en de takken

Ik had kunnen bereiken en ze kunnen nemen

Er was daar een gouden beeld, een gedoofd vuur

De planken en de as

Een prikkelend koel voorjaar

Op de omslag van elegante planten, bloemen en vlinders

Mooie lente in december

Een krat gevuld met oude velden:

Paspoort voor de droom, het lijkt mij, een handvol zand

In mijn kamer en mijn lamp verlichtte een geweldige print

In mijn brutale, voor de hand liggende beeld, het weergeven van ijdelheid, verwaandheid, arrogantie

imposant

De verleiding, de druk is zwaar

Ik buk, pak een kaart met beroemdheid in het midden, een spleet

Dan, aantrekkelijke woning aan het einde van een elegante helling

Schoonheid van leugens, moet gevreesd worden dat ze uit mijn ledematen worden genomen?

Pier of dip, ik vroeg me af decemberweer

Jagen we op deze metalen cirkel die kan worden opgehangen?

De verwarrende sfeer draagt ​​een betoverend geweld met een prachtige lijn

Net als dit ambient kwaad dat ons verleidt

Ik ging de hal binnen, zo groot als een tent, van een koning van een land van legendes

Kan meer dan duizend van onze mensen en hun ledematen bevatten

Lichtgevende kaarsen van ons bloed en hun kamfer

Zware atmosfeer als aankondiging van een dreigende bloedregen

Verloren, zoals duizend dromers zoals ik

Het is door mijn wil, niet voor roem dat ik binnenkom en daar eet

Ik heb er maar weinig naar buiten zien komen, een levensbedrog zien kruipen en daar kamperen

Zonder passie die hen voedt, verloren ze doorweekt en missen

Omdat we kunnen liefhebben, kunnen we genezen

Alleen omdat we kunnen aanraken, kunnen we voelen

We kunnen het zien, of het is echt

Gewoon omdat het kan, omdat het kan

Domme de grens overschrijden, er volledig van genieten

Woedende schurk, vrolijk gebrand op zijn twintig jaar

Maar ellende is geen excuus voor alles, teveel vergeten te vaak

Haal levens uit jaloezie, ik geef toe dat maar weinigen het terugkerend vinden

Opgroeien, willen bloeien in de schaduw van de glimlach van een kind,

de groeiende liefde

Vind de kracht om nooit de Handschoenen op te hangen, wakker worden

Geniet van elke seconde, elk moment

Uit jaloezie, tegen jezelf zeggen dat tijd meer is dan geld, dat het duidelijk is geworden

Laat het latente dier niet meer te vaak brullen

Door jaloezie, wetende dat het erger had kunnen zijn dan het nu is

Het is grappig, want in de hemel omarmen velen het niets, begrijp je

Het is uit jaloezie dat het gif zich kwaadaardig vermengt met het bloed

Hartstochtelijk haten, genereus toeslaan, verbazingwekkende paradox

Heel eenvoudig, verlangen naar het leven en onze dromen in het licht van de tijd

Tegen de wind in, hard proberend om langer te leven dan het heden

Ver vooruit kijken, rechtdoor, trots naar het einde van de weg gaan

Uit jaloezie, dump alles daar en ga verdomme weg, ren weg van de verveling

Begin ergens anders weer door anders te doen, zonder in volle gang te worden gemaaid

Door het verlangen om naar de hoop te rennen, de dood tussen de tanden, het helpen van geluk

Maak af wat je begon, in ieder geval fatsoenlijk, met een lachend hart

Zelfs onder het meegevende gewicht, niet meer denken aan de vorige fase

Bij apneu, vaak op zoek naar narcose, verlangen om er helemaal in op te gaan

Wil je het antecedent wissen, blaas op de dreigende wolk

Elke dag liefdevol knuffelen en koesteren als een kostbare diamant

Gewoon uit verlangen

Omdat we kunnen liefhebben, kunnen we genezen

Alleen omdat we kunnen aanraken, kunnen we voelen

We kunnen het zien, of het is echt

Gewoon omdat het kan, omdat het kan