En Tu Nada - Hora Zulú

Cuando la vida miraba pa otro lao descuidada

en los momentos perdidos de atardeceres cualquiera,

estudiábamos el paso de las nubes distraídos

como si en esta partida nada con nosotros fuera

Y de la nada despertó una puñalada por la cara

no es mas dulce una patada por mucho que se la espera,

no es la vida en estas cosas casi nunca delicada

y por mas que avisa casi casi siempre es traicionera

Y en la nada te perdiste, y solo quedan mis recuerdos

sabes que la nada es triste y en tu nada yo me pierdo

Casi en nada me dejaste, yo tan solo medio cuerdo

condenado a lo que fuiste, pues lo que serías me pierdo

Y no me acostumbro a no verte a mi lao y me siento vacío me siento derrotao y

hoy por más que lo pienso no quiero ponerme a pensar

Me duele tanto y tanto saber que no voy a volver a verte

que me hace falta querer creer

No tengo fuerzas ni tan siquiera pa ser fuerte

quiso la sal verme padecer

Y de la nada sale un verso en este yermo, en este inverno

donde solo se esperaba ya el final para este enfermo,

donde cada mirada desembocaba en un infierno

y en los miles de cielos que ya no encuentro cuando duermo

Y de la nada salio un llanto repetido

y eso es todo y un sabor amargo en la garganta

que pa siempre queda

Y aunque quise muchas veces abandonarlo en el olvido

no hay olvido que apartarte a ti de mi cabeza pueda

Y en la nada te perdiste solo quedan mis recuerdos

sabes que la nada es triste, y en tu nada yo me pierdo

Casi en nada me dejaste, ya tan solo medio cuerdo

condenado a lo que fuiste pues lo que serías me pierdo

No me acostumbro a no verte a mi lao

y me siento perdio me siento abandonao

de la mano de un cielo al que no me he parao a rezar

Me duele tanto y tanto saber que no voy a volver a verte

que me hace falta querer creer

No tengo fuerzas ni tan siquiera pa ser fuerte

quiso la sal verme padecer

Y tus nás hoy me parecen bofetás que da el destino,

puñalás que me llevan a lamentar mi mala suerte,

pisotones puñeteros de algún rastrero divino,

cicatrices de esas que solamente sana la muerte

Y tus nás hoy me parecen bofetás que da el destino,

puñalás que me llevan a lamentar mi mala suerte,

pisotones puñeteros de algún rastrero divino,

cicatrices de esas que solamente sana la muerte

Toen het leven achteloos op zoek was naar een andere lao

in de verloren momenten van een zonsondergang,

we bestudeerden de passage van de wolken afgeleid

alsof in dit spel niets met ons was

En uit het niets werd hij wakker van een steek in het gezicht

een kick is niet zoeter, hoe lang deze ook wordt verwacht,

is niet het leven in deze dingen bijna nooit delicaat?

en hoe vaak ze ook waarschuwt, ze is bijna altijd verraderlijk

En in het niets ben je verdwaald, en alleen mijn herinneringen blijven

je weet dat het niets verdrietig is en in jouw niets verlies ik mezelf

Je liet me bijna niets, ik slechts half gezond

veroordeeld tot wat je was, want wat je zou zijn verlies ik mezelf

En ik kan er niet aan wennen om je niet aan mijn zijde te zien en ik voel me leeg, ik voel me verslagen en

Hoe veel ik er vandaag ook over nadenk, ik wil er niet aan denken

Het doet me zoveel pijn om te weten dat ik je niet meer zal zien

Wat moet ik willen geloven?

Ik heb niet de kracht om niet eens sterk te zijn

het zout wilde me zien lijden

En uit het niets komt een vers in deze woestenij, in deze winter

waar voor deze patiënt alleen het einde werd verwacht,

waar elke blik naar de hel leidde

en in de duizenden luchten die ik niet meer vind als ik slaap

En uit het niets kwam een ​​herhaalde kreet

en dat is het en een bittere smaak in de keel

die pa blijft altijd

En hoewel ik het vaak in de vergetelheid wilde laten

er is niet te vergeten dat ik je uit mijn hoofd kan krijgen

En in het niets ben je verdwaald, alleen mijn herinneringen blijven

je weet dat het niets verdrietig is, en in jouw niets verdwaal ik

Bijna niets heb je me achtergelaten, al maar half gezond

veroordeeld tot wat je was, want wat je zou zijn, ik verlies mezelf

Ik kan er niet aan wennen je niet aan mijn zijde te zien

en ik voel me verloren, ik voel me verlaten

uit de hand van een hemel waar ik niet ben gestopt om te bidden

Het doet me zoveel pijn om te weten dat ik je niet meer zal zien

Wat moet ik willen geloven?

Ik heb niet de kracht om niet eens sterk te zijn

het zout wilde me zien lijden

En je nás vandaag lijken me klappen die het lot geeft,

dolken waardoor ik spijt krijg van mijn pech,

bloedige stampen van een goddelijke klimplant,

littekens van degenen die alleen de dood geneest

En je nás vandaag lijken me klappen die het lot geeft,

dolken waardoor ik spijt krijg van mijn pech,

bloedige stampen van een goddelijke klimplant,

littekens van degenen die alleen de dood geneest