El Alma y los Pies - Hora Zulú

Cuando por fin cojo carrera pa subir a cumbres altas

Desconozco los modos y las maneras

Dudo de si hay escaleras si están dentro o están fuera

Mas conozco mi reacción el vértigo no me vencerá

Por la subida merecerá la pena tanta espera

Porque no dejo al partir perro guardián ni compañera

Y reconozco que ahí fuera

Tras lo oscuro en la espesura

Tan solo dejo despojos

De compasión y basura

Guardo lo que amontoné llevao por mi puta ceguera

Subiré como si el dolor del ayer me persiguiera

Los recuerdos de tu piel de cuando fue de cuando era

Almaceno en un retrato en un rincón de mi cartera

Y sé que en vidas a oscuras me avancé y porté banderas

Y sé que entre la penumbra casi distinguí figuras

Y ahora no se donde coño yo encontré el puto sendero

Pero tengo claro que ahora coge altura

Persiguiendo a mi instinto

Yo recordé el porqué

Soñé un mundo distinto

Y tras el sueño me marché

Y ahora me paro y pienso

Que tengo que volver

Pero me duelen el alma y los pies

Cuando por fin pensé en bajar sabía que ya estaba bajando

Y escarbando en mis miserias pensé que había tocao fondo

Hasta que noté notando buceando bien profundo

Que podía llegar más hondo hasta escaparme de este mundo

Y me vi solo vagando por entre lo peor que escondo

Donde por mas que lo pienso ni lo entiendo ni respondo

Dando vueltas en redondo que aquí todo se confunde

Pues poca verdad es rotunda cuando la razón no cunde

Wanneer ik eindelijk ga rennen om naar hoge toppen te klimmen

Ik ken de manieren en middelen niet

Ik betwijfel of er trappen zijn of ze binnen of buiten zijn?

Maar ik ken mijn reactie, de duizeligheid zal me niet verslaan

De klim zal het wachten waard zijn

Omdat ik geen waakhond of een metgezel achterlaat als ik wegga

En dat herken ik daarbuiten

Achter het donker in het struikgewas

Ik laat alleen puin achter

Van medelijden en afval

Ik houd wat ik heb opgestapeld gedragen door mijn verdomde blindheid

Ik ga naar boven alsof de pijn van gisteren me achtervolgt

De herinneringen aan je huid van toen hij was van toen hij was

Ik bewaar in een portret in een hoek van mijn portfolio

En ik weet dat ik in donkere levens vooruit ben gegaan en vlaggen heb gedragen

En ik weet dat ik in de schemering bijna figuren ontcijferde

En nu weet ik niet waar ik in godsnaam het verdomde pad heb gevonden

Maar ik ben duidelijk dat het nu hoogte kost

mijn instinct najagen

Ik herinnerde me waarom

Ik droomde van een andere wereld

En na de droom vertrok ik

En nu sta ik en denk

ik moet terug

Maar mijn ziel en voeten doen pijn

Toen ik er eindelijk aan dacht naar beneden te gaan, wist ik dat ik al naar beneden ging

En terwijl ik in mijn ellende groef, dacht ik dat ik de bodem had bereikt

Tot ik merkte dat ik heel diep ging duiken

Dat ik dieper kon gaan totdat ik uit deze wereld zou ontsnappen

En ik zag mezelf alleen ronddwalen tussen de ergste die ik verberg

Waar, hoeveel ik er ook over nadenk, ik begrijp het niet en reageer niet

In cirkels rondgaan dat hier alles in de war is

Welnu, er klinkt weinig waarheid als de rede zich niet verspreidt