In Loving Memory - Hope For The Dying

Never conceived this pain

And I know your time was short, but I never expected

That those words you said would stay with me forever

And those words I said would be the last you heard

But it all is over now, and we’ll never have the chance again

I want you to know I’m sorry

(You should have listened to me, you should have listened to me)

All the times I told you how I wanted to know what you believed

I wish I’d have known you’re sorry

I never accepted the fact

That I may never see you again

And those words you said cause pain I can’t regress

And those words I said never will forget

And those days where we just wasted both our breaths

And I’ll never have the freedom of knowing

While I’m here, and I’m screaming these words

But it all is over now, and we’ll never have this chance again

I want you to know I’m sorry

(You should have listened to me, you should have listened to me)

And the chance has passed us by, and we both may never meet again

I wished I’d have known you’re sorry

I left that way with nothing left to say, nothing to say

But I should have told you…

That I could have been the one to yell you of a Man

Who could have saved your soul and saved me from eternal guilt

And wondering, guessing, when will we meet again

Asking questions like how and why would He would let you die without me even

there

To say goodbye or apologize for things that should’ve been said instead of

screamed

And the chance to not spend my life wondering

But no, no, no, no, that chance is gone…

Nooit deze pijn bedacht

En ik weet dat je tijd kort was, maar ik had nooit verwacht

Dat die woorden die je zei voor altijd bij me zouden blijven

En die woorden die ik zei, zouden de laatste zijn die je hoorde

Maar het is nu allemaal voorbij en we zullen nooit meer de kans krijgen

Ik wil dat je weet dat het me spijt

(Je had naar me moeten luisteren, je had naar me moeten luisteren)

Al die keren dat ik je vertelde hoe ik wilde weten wat je geloofde

Ik wou dat ik had geweten dat het je spijt

Ik heb het feit nooit geaccepteerd

Dat ik je misschien nooit meer zal zien

En die woorden die je zei veroorzaken pijn, ik kan niet teruggaan

En die woorden die ik zei zullen nooit vergeten

En die dagen dat we gewoon onze adem verspilden

En ik zal nooit de vrijheid hebben om te weten

Terwijl ik hier ben, en ik schreeuw deze woorden

Maar het is nu allemaal voorbij en we krijgen deze kans nooit meer

Ik wil dat je weet dat het me spijt

(Je had naar me moeten luisteren, je had naar me moeten luisteren)

En de kans is aan ons voorbijgegaan, en we zullen elkaar misschien nooit meer ontmoeten

Ik wou dat ik had geweten dat het je spijt

Ik vertrok op die manier met niets meer te zeggen, niets te zeggen

Maar ik had je moeten vertellen...

Dat ik degene had kunnen zijn om je van een Man te schreeuwen

Wie had je ziel kunnen redden en mij kunnen redden van eeuwige schuld?

En zich afvragend, gissend, wanneer zullen we elkaar weer ontmoeten

Vragen stellen als hoe en waarom zou Hij je zelfs zonder mij laten sterven?

daar

Om afscheid te nemen of je te verontschuldigen voor dingen die gezegd hadden moeten worden in plaats van:

schreeuwde

En de kans om mijn leven niet door te brengen met twijfelen

Maar nee, nee, nee, nee, die kans is weg...