...Su Miedo - Hocico

En este solitario paraje ya ha pasado el que habla

arrebatandonos las sensaciones de vida,

enmudeciendonos,

haciendonos sentir perforados,

abandondados en la soledad mas

profunda rasgando finamente

nuestras ansiedades,

instintos y miedos.

En fin el estar aqui ya es signo de muerte venimos marcados antes de existir,

la muerte la llevamos en vida al pertenecer a este maldito cuerpo

articulado,

que solo permite sensaciones vagas.

Insuficientes, incomplementos, dejados,

atados al sentimiento de sentirnos

ajenos a la creacion,

condenados a sentir este

vacio inmenso por pertenecer a esta maldita raza que trata

de disfrazar sus sentimientos de abandono en fallidos intentos de completitud mental y corporal.

La eterna busqueda, el eterno sufrir,

la profunda tristeza de vivir solo a pesar de estar rodeado de seres

semejantes todos ellos confinados

a la insatisfaccion existencial.

El darse cuenta de lo vano que es el ser humano,

de lo terrible que es enfrentarse

con nuestro destino,

de lo frustante que es analizar

nuestra condicion en esta realidad.

El hombre como ser pensante en el fondo es el ser mas inconsciente,

olvidado, incomplemento y absurdo de la creacion.

Incapacitado para obvervar y sentir

lo que sus semejantes viven y sienten debe soportar su existencia

como un castigo con escasos

momentos de brillantez por el simple hecho de pertenecer a la raza humana.

Nuestra naturaleza es esto la voraz

e insaciable necesidad de algo que desconocemos,

algo que se encuentra tal vez en otro nivel de conciencia.

Fuera de este mundo.

Op deze eenzame plaats is degene die spreekt al voorbij

de sensaties van het leven wegnemen,

demp ons,

waardoor we ons geperforeerd voelen,

meer verlaten in eenzaamheid

diep scheurend fijn

onze zorgen,

instincten en angsten.

Kortom, hier zijn is al een teken van de dood, we zijn gemarkeerd voordat we bestaan,

we dragen de dood in het leven door bij dit verdomde lichaam te horen

gearticuleerd,

dat alleen vage sensaties toelaat.

Onvoldoende, onvolledig, links,

gebonden aan het gevoel van gevoel

vreemd aan de schepping,

gedoemd om dit te voelen

Enorme leegte voor het behoren tot dit verdomde ras dat behandelt

van het verhullen van hun gevoelens van verlatenheid in mislukte pogingen tot mentale en lichamelijke heelheid.

De eeuwige zoektocht, het eeuwige lijden,

het diepe verdriet om alleen te leven ondanks het feit dat je omringd bent door wezens

gelijk allemaal opgesloten

tot existentiële onvrede.

Beseffend hoe ijdel de mens is,

van hoe verschrikkelijk het is om onder ogen te zien

met ons lot

hoe frustrerend het is om te analyseren

onze toestand in deze realiteit.

De mens als denkend wezen is diep van binnen het meest onbewuste wezen,

vergeten, onvolledig en absurd van de schepping.

Niet kunnen zien en voelen

wat hun leeftijdsgenoten leven en voelen, moet hun bestaan ​​ondersteunen

als straf met weinigen

momenten van schittering voor het simpele feit dat ze tot het menselijk ras behoren.

Onze natuur is dit de vraatzuchtige

en onverzadigbare behoefte aan iets dat ons onbekend is,

iets dat zich misschien op een ander bewustzijnsniveau bevindt.

Niet van deze wereld.