Morning Mutes - Hightide Hotel

I remember when you said from the far side of the bed it «felt like it set your

fingertips on fire» every time that we held hands

You always hid your head beneath a winter’s-worth of blankets when you admitted

to your thoughts, so hesitant, so slow, and short of breath

As if both born mute, we choose to pen our thoughts instead: a written record

of the inside of our heads

Coming-to at noon while skipping work or classes to catch the sunlight as it

caught each strand of our eyelashes

And it was hard to feel much guilt, and even harder not to shake,

when I would wake to our alarms paired with the stillness of your sleeping

face

Motionless mornings spanned out into quiet afternoons, both unaware and without

care of the world outside our rooms

And I am young.

And I’m alive.

And I will not apologize, not for what feels

right

We’re keeping quiet because we’d hate to be found out.

My mind’s a riot,

alive with hope, and with a rising doubt

There is a place for all this fear, although there’s no spare room in my bed

It’s built for two, just me and you, leaving no room for our anxiety, or fear,

or for any of our regret

And I just don’t feel that sorry for this yet, and I won’t anytime too soon

I’ll bet

Ik herinner me dat je vanaf de andere kant van het bed zei dat het "voelde alsof het je deed"

vingertoppen in vuur en vlam» elke keer dat we elkaars hand vasthielden

Je verborg altijd je hoofd onder een winterdeken toen je toegaf

naar je gedachten, zo aarzelend, zo traag en kortademig

Alsof ze allebei stom zijn geboren, kiezen we ervoor om in plaats daarvan onze gedachten op te schrijven: een geschreven verslag

van de binnenkant van ons hoofd

Komt om 12.00 uur terwijl je werk of lessen overslaat om het zonlicht op te vangen als het is

ving elke streng van onze wimpers

En het was moeilijk om veel schuld te voelen, en nog moeilijker om niet te beven,

wanneer ik wakker zou worden met onze wekker in combinatie met de stilte van je slaap

gezicht

Bewegingloze ochtenden liepen over in stille middagen, zowel onbewust als zonder

zorg voor de wereld buiten onze kamers

En ik ben jong.

En ik leef.

En ik zal me niet verontschuldigen, niet voor wat voelt

Rechtsaf

We houden het stil omdat we niet graag ontdekt willen worden.

Mijn geest is een rel,

levend met hoop, en met een toenemende twijfel

Er is een plaats voor al deze angst, hoewel er geen logeerkamer in mijn bed is

Het is gebouwd voor twee, alleen ik en jij, en laat geen ruimte over voor onze angst of angst.

of voor onze spijt

En ik heb hier nog geen medelijden mee, en dat zal ook niet snel gebeuren

ik wed