Built To Last - Hightide Hotel

I’d say you said it best when you said

«nothing that we’ve built is built to last»

And that’s the kind of thing you can’t take back.

It’s just the kind of thing I don’t forget.

And since I’ve turned it over in my head,

retracing over every word you said.

Its got me talking to myself in bed,

convincing myself to accept that

I know that it’s wrong,

I know there’s no sense in hanging on to what I know is gone.

I think I said it best

when I said that «we simply aren’t up to the task

of bearing all the weight of aching days»

Because we’re both built to buckle when pressed.

And so now even at the touch of a slight breeze

I feel my knees cave in underneath me.

And since I can’t lean on what’s dead and gone,

I’ve come to depend on my own feet

for carrying me from week to week,

Through all these city streets, through every new defeat,

And both my knees are weak, but I’m still standing.

Learning to accept rather than regret

what’s out of my hands is taking me longer than I had expected.

Ik zou zeggen dat je het het beste zei toen je zei:

«niets dat we hebben gebouwd, is gebouwd om lang mee te gaan»

En dat soort dingen kun je niet terugdraaien.

Het is gewoon het soort dingen dat ik niet vergeet.

En sinds ik het in mijn hoofd heb omgedraaid,

nagaan over elk woord dat je zei.

Het zorgt ervoor dat ik in bed tegen mezelf praat,

mezelf overtuigen om dat te accepteren

Ik weet dat het verkeerd is,

Ik weet dat het geen zin heeft om vast te houden aan wat ik weet dat weg is.

Ik denk dat ik het het beste heb gezegd

toen ik zei dat «we gewoon niet klaar zijn voor de taak»

van het dragen van alle last van pijnlijke dagen»

Omdat we allebei zijn gemaakt om te knikken wanneer erop wordt gedrukt.

En dus nu zelfs met een klein briesje

Ik voel mijn knieën onder me inzakken.

En aangezien ik niet kan steunen op wat dood en weg is,

Ik ben afhankelijk geworden van mijn eigen voeten

om me van week tot week te dragen,

Door al deze straten van de stad, door elke nieuwe nederlaag,

En mijn beide knieën zijn zwak, maar ik sta nog steeds.

Leren accepteren in plaats van spijt hebben

wat ik uit handen heb, kost me meer tijd dan ik had verwacht.