Hello Cruel World - Hightide Hotel

Hey Dave, what’s more cliche than pain?

When was the last time that you had something original to say?

Wouldn’t you say it’s getting old?

Isn’t it time you let things go?

Don’t you feel you owe it to yourself to take some steps to stop restricting

growth?

Don’t you remember hope?

I only remember it well

I guess that’s why I dwell in the past

Or at least the last time I was kind to myself

I retreat to memory, reliving histories in my head

Because it’s all that comforts me in stagnancy

(Reminds me of a time this was worth it.)

Hey Dave, isn’t it about time you finally grew that fucking spine?

(Or an even line?)

Doesn’t it only make things worse

Writing your agonies down in verse?

Shouldn’t you destroy all those notes and rants before they all destroy you

first?

Hasn’t it become a curse?

No, I still cling to notes

The raving rants I wrote are kept close

They’re archived and filed, or memorized in hopes

That they may leave a trail which, backwards, leads to where things went wrong

And the instructions to repair the pride I broke

(Cause lord knows, they’ve got to be good for something)

And so I’ve cataloged each moment and placed them within a timeline

Composed of thoughts, regrets, and stories that I keep stored within my mind

And I know they may not mean much within the scope and scale of life

Although, for now, they’re all I have, and dammit they’re all mine

Hey Dave

(When was the last time that you had something original to say?)

Hé Dave, wat is er meer cliché dan pijn?

Wanneer was de laatste keer dat u iets origineels te zeggen had?

Zou je niet zeggen dat het oud wordt?

Wordt het niet tijd dat je dingen loslaat?

Denk je niet dat je het aan jezelf verplicht bent om stappen te ondernemen om te stoppen met beperken?

groei?

Herinner je je de hoop niet meer?

Ik herinner het me alleen nog goed

Ik denk dat ik daarom in het verleden blijf hangen

Of tenminste de laatste keer dat ik aardig voor mezelf was

Ik trek me terug in mijn geheugen en herbeleef de geschiedenis in mijn hoofd

Omdat het me alleen maar troost biedt in stilstand

(Doet me denken aan een keer dat dit het waard was.)

Hé Dave, wordt het niet eens tijd dat je eindelijk die verdomde ruggengraat laat groeien?

(Of een even lijn?)

Maakt het de zaken niet alleen maar erger?

Je pijn opschrijven in vers?

Moet je niet al die aantekeningen en tirades vernietigen voordat ze jou allemaal vernietigen?

eerst?

Is het geen vloek geworden?

Nee, ik klamp me nog steeds vast aan aantekeningen

De razende tirades die ik schreef, worden dichtbij gehouden

Ze worden gearchiveerd en gearchiveerd, of in de hoop opgeslagen

Dat ze een spoor achterlaten dat, achteruit, leidt naar waar het mis ging

En de instructies om de trots te herstellen die ik heb gebroken

(Omdat de heer weet, ze moeten ergens goed voor zijn)

En dus heb ik elk moment gecatalogiseerd en in een tijdlijn geplaatst

Samengesteld uit gedachten, spijt en verhalen die ik in mijn hoofd bewaar

En ik weet dat ze misschien niet veel betekenen binnen de reikwijdte en schaal van het leven

Hoewel, voor nu, ze zijn alles wat ik heb, en verdomme, ze zijn allemaal van mij

Hey Dave

(Wanneer was de laatste keer dat u iets origineels te zeggen had?)