Wahre Männer - Heinz Rudolf Kunze

Ich spiel ihr ab mittags

Den Betrunkenen vor

Ich flastre ihr fremde

Komplimente ins Ohr

Ich fachle ihr Kahlung

Mit dem Kontoauszug

Sie hegt und sie pflegt

Meinen biblischen Pflug

Sie mag keine wahren Manner

Sie mag keine wahren Manner

Wahre Manner schwitzen im Dunkeln

Die Tropfen pechschwarz wie Fliegen

Vergessen wo sie gehn und stehn ihr letztes Wort

Es mua doch hier irgendwo liegen

Sie heuchelt Entflammbar

Ich Laschbarkeit

Sie sagt schau du zitterst

Ich sag ich hab Zeit

Sie mag keine wahren Manner…

Was haben wir nur

Was hatten wir mal

In den Fenstern Gebisse

Um den Schornstein ein Schal

Was wird nun aus uns

Was war da noch gleich

Wimmernd und weich

Im schlammigen Teich

Wahre Manner farchten die Stille

Sie stichelt ihr Herz zum Kochen

Sie winken mit den Flageln ihrem Meer lebwohl

Zum Fliegen gezwungene Rochen

Sie mag keine wahren Manner

Ik speel haar vanaf het middaguur

Voor de dronkaards

Ik staar haar vreemden aan

complimenten in je oor

Ik fan van haar rekening

Met het rekeningoverzicht

Ze koestert en ze koestert

Mijn bijbelse ploeg

Ze houdt niet van echte mannen

Ze houdt niet van echte mannen

Echte mannen zweten in het donker

De druppels pikzwart als vliegen

Vergeet waar ze heen gaan en hebben hun laatste woord

Het moet hier ergens zijn

Ze veinst ontvlambaar

ik sjorbaarheid

Ze zegt kijk je beeft

Ik zeg dat ik tijd heb

Ze houdt niet van echte mannen...

Wat hebben we

Wat hadden we?

In de ramen kunstgebit

Een sjaal om de schoorsteen

Wat zal er nu van ons worden?

Wat was het dan?

Zeuren en zacht

In de modderige vijver

Echte mannen zijn bang voor de stilte

Ze plaagt haar hart tot het kookt

Ze zwaaien hun zee vaarwel met hun vlaggen

Stralen gedwongen om te vliegen

Ze houdt niet van echte mannen