Bestandsaufnahme - Heinz Rudolf Kunze

Es gab mal Zeiten, wo die Brueste unserer Maedchen

noch kein Geheimnis waren, kein Privatbesitz,

wir wussten alles voneinander, nicht wie heute,

wo man vereinzelt auf der Dauerdame schwitzt;

wenn wir uns jetzt mal treffen, spielen wir Verstecken.

Gefall’ne Wuerfel sind ein idealer Schutz.

Wir brauchen stundenlang verschwiegene Toiletten

zur Atemuebung und zum spiel mit etwas Schmutz.

Es spielen immer oefter Gruppen, die wir moegen,

in unsrer vollgefressnen, geisteskranken Stadt.

Doch wir verzichten auf den Anblick unserer Helden,

weil uns Enttaeuschung unverhofft verbittert hat:

sind sie denn wirklich schon so abgrundtief gesunken,

dass sie es noetig haben, hier zu konzertier’n?

Wir hoeren zimmerlaut die unschlagbaren Platten.

Wir trinken schweigsam unser zimmerlautes Bier.

Wir sind jetzt muendig und wir haben nichts zu sagen.

Wir waehlen selbstverstaendlich weiter SPD.

Wir haben keinen Grund, uns wirklich zu beklagen.

Der Sozialismus taete uns ein bisschen weh.

Wir kommen langsam ind das glatzenwunde Alter,

das zwecks Karriere ein Bekenntnis noetig macht.

Zehn halbe Bier, und unsere Fahne haengt im Winde,

noch zwei dazu und wir verpissen uns zur Nacht.

Wir haben alle einen angeschlag’nen Magen.

Wir leben alle auf Kredit und auf Rezept.

Wir schlucken Pillen und sind schmerzfrei, aber muede,

das Zeug wirkt gruendlich, und wir spueren das im Bett.

Es haenen kleine kalte Kloetze and den Schwaenzen,

einmal-pro-Nacht als Hausaufgabe auferlegt,

wir fuehren Stellungskrieg um Mitternacht am Schreibtisch,

bis die Herzdame ihre Haut zu Bette traegt.

Wir sehen Tote und wir stellen uns die Frage,

wieviel an Frist uns zum Gewinnen noch verbleibt.

Was kommt danach?

Wir konstruieren eine Antwort,

die uns das kalte Grausen in den Nacken treibt.

Allmaehlich finden wir, dass selbst Familienfeiern

gar nicht so schlimm sind, wie man frueher immer fand.

Uns kommen teilnahmsvolle Worte von den Lippen,

zu alten Damen sind wir regelrecht charmant.

Wer macht das Spiel?

Wir reizen hoch, wobei wir frieren.

Da sind schon wieder mal die Chancen schlecht gemischt.

Mit den Gedanken sind wir immer ganz woanders:

Ein Schloss im Schnee und alle Spuren gut verwischt.

Es ist ein Wahnsinn, sich so frueh schon zu erinnern,

wo wir doch wissen, dass es andren nicht so geht.

Und doch, wir lauschen auf das Ticken unsrer Herzen,

in denen DREIUNDZWANZIG vor dem Komma steht.

Mick Franke: Akustische Gitarre

HRK: Gesang, Klavier, Mundharmonika

Er waren tijden dat de borsten van onze meisjes

waren nog geen geheim, geen privé-eigendom,

we wisten alles van elkaar, niet zoals vandaag,

waar men af ​​en toe zweet op de vaste dame;

Als we elkaar ooit ontmoeten, spelen we verstoppertje.

Gevallen dobbelstenen zijn een ideale bescherming.

We hebben urenlang geheime toiletten nodig

voor ademhalingsoefeningen en om met wat vuil te spelen.

Groepen die we leuk vinden, spelen steeds vaker

in onze overvoede, krankzinnige stad.

Maar we zien af ​​van de aanblik van onze helden,

omdat teleurstelling ons onverwacht verbitterd heeft:

Zijn ze echt zo diep gezonken?

dat je hier concerten moet geven?

We luisteren naar de onverslaanbare platen op kamervolume.

In stilte drinken we ons luide biertje.

We zijn nu meerderjarig en hebben niets te zeggen.

Natuurlijk blijven we SPD stemmen.

We hebben geen reden om echt te klagen.

Het socialisme doet ons een beetje pijn.

We komen langzaamaan in het kalende tijdperk

dat maakt een verbintenis noodzakelijk voor een carrière.

Tien pinten bier, en onze vlag hangt in de wind,

nog twee en we gaan de nacht in.

We hebben allemaal een maag die van streek is.

We leven allemaal op krediet en op recept.

We slikken pillen en we zijn pijnvrij maar moe

het spul werkt grondig en we voelen het in bed.

Er waren kleine koude blokjes op hun staarten,

eenmaal per nacht toegewezen als huiswerk,

we voeren een loopgravenoorlog om middernacht aan de balie,

totdat de hartenkoningin haar huid naar bed draagt.

We zien dode mensen en we vragen ons af

hoeveel tijd we nog hebben om te winnen.

Wat volgt?

We construeren een antwoord

die koude afschuw in onze nekken stuurt.

Gaandeweg vinden we dat zelfs familiefeesten

zijn niet zo erg als we dachten.

Woorden van medeleven vallen van onze lippen,

we zijn ronduit charmant met oude dames.

Wie maakt het spel?

We worden hoog opgewonden terwijl we bevriezen.

Nogmaals, de kansen zijn slecht gemengd.

Onze gedachten zijn altijd ergens anders:

Een kasteel in de sneeuw en alle sporen goed uitgewist.

Het is gek om het zo vroeg te onthouden

als we weten dat anderen er niet hetzelfde over denken.

En toch luisteren we naar het tikken van ons hart,

waar drieëntwintig voor de komma komt.

Mick Franke: akoestische gitaar

HRK: zang, piano, mondharmonica