Lebend kriegt ihr mich nicht - Heinz Rudolf Kunze

In den Staedten bebte der Asphalt, es schwelte das Gestein

Die Glatzen und die Dunklen schluen sich die Schaedel ein

Die Fluesse schwollen schweflig an, der Dom zu Koeln versank

Die Menschen wankten glasig durch den suesslichen Gestank

Der Friese schrie aus seinem Evangelium

Der Dichter schlang ihm schliesslich einen Knebel um

Ich komme von der Grenze

Wo die Haehne wie im Schlaf geworfne Babies kraehn

Wo die unebetnen Fremden durch den Mischwald gehen

Dort lernt man wilde Taenze

Und Schreie nach Vergeltung fuer die alte Schmach

Ein graues Land.

Und jede Menge Wut liegt brach

«Wir leben in der Schande»

So endete zuhause jedes Nachtgebet

Und wahr war nur, was nirgends in den Buechern steht

«Das Neue waechst am Rande»

So plaerrten die Propheten uns die Ohren weich

«Und eines Tages wuchern wir ins Herz vom Reich.»

Das alles steht geschrieben

In meinem Sterngesicht

Lebend, lebend

Lebend kriegt ihr mich nicht

Wir spielten in Ruinen

Die standen dort gut erhalten seit dem letzten Krieg

Dazwischen bluehten neue mit der Aufschrift SIEG

So mancher trat auf Minen

Der wurde dekoriert und dann vom Sport befreit

Und doch war es im Grunde eine schoene Zeit

Ein Fernsehmoderator

Zerstoerte Mutters zweites Chirugiegesicht:

Sie lachte ueber ihn, und das vertrug es nicht

Es ar mein eigner Vater

Ein Inbegriff von Pflichtgefuehl und Tugend

So viel, und kein Wort mehr, zu meiner Jugend

Das alles steht geschrieben

In meinem Sterngesicht

Lebend, lebend

Lebend kriegt ihr mich nicht

Ich hoerte nicht auf Lehrer

Die schleifen Aktentaschen wie den eignen Sarg

Ich flog aus jedem Institut, ich trieb es arg

Brandzeicehn Ruhestoerer

Der Anblick von Gebueckten macht mich wund und krank

Mit Zwanzig ueberfiel ich eine satte Bank

Drei Geiseln bei der Beute:

Ein fetter Friese, der sich fuern Erloeser hielt

Ein Frollein, das stets mehr als sein Gehalt verspielt

Zwei wirklich nette Leute

Genau wie der Poet, der keinen Sinn mehr sah

Der jubelte, weil endlich was mit ihm geschah

Das alles steht geschrieben

In meinem Sterngesicht

Lebend, lebend

Lebend kriegt ihr mich nicht

Ich lebe in den Waeldern

Samt Geiseln und nem Dutzend von der Polizei

Die liefen zu mir ueber und wir atmen frei

Wir ernten von den Feldern

Das Geld liegt unberuehrt in unserem Baumversteck

Die Scheine welk wie Herbstlaub und gruenbraun wie Dreck

Ich will zurueck zur Grenze

Wo der Wind mich krault und meinen wahren Namen kennt

Wo man Eiensinn noch Glueck und Frolleins Frollein nennt

Dort lernt man wilde Taenze

Und der Friese kann verkuenden, bis sein Mund ausfranst

Und der Dichter lernen, wie man mit sich selber tanzt

Das alles steht geschrieben

In meinem Sterngesicht

Lebend, lebend

Lebend kriegt ihr mich nicht

Lebend kriegt ihr mich nicht!

Text: Kunze — Musik: Kunze, Luerig

Heinz Rudolf Kunze: Gesang, Gitarren

Heiner Luerig: Gitarren, Solo

Peter Miklis: Drums

Josef Kappl: Bass

In de steden trilde het asfalt, smeulde de rots

De kale en de duisternis bedekten hun schedels

De rivieren zwollen op met zwavel, de Dom van Keulen zonk

De mensen strompelden glazig door de zoete stank

De Fries riep zijn evangelie uit

De dichter stopte hem eindelijk in de mond

Ik kom van de grens

Waar de hanen kraaien als baby's die in hun slaap worden opgeworpen

Waar de ongelijke vreemdelingen door het gemengde bos lopen

Daar leer je wilde dansen

En schreeuwt om wraak voor de oude schaamte

Een grijs land.

En veel woede ligt braak

"We leven in schaamte"

Zo eindigde elk avondgebed thuis

En alleen wat nergens in de boeken staat was waar

«Het nieuwe groeit op het randje»

Dus de profeten brabbelden zachtjes in onze oren

"En op een dag zullen we uitgroeien tot het hart van het rijk."

Het is allemaal geschreven

In mijn sterrengezicht

Levend, levend

Je krijgt me niet levend

We speelden in puin

Ze stonden daar in goede staat sinds de laatste oorlog

Tussendoor bloeiden er nieuwe met het opschrift SIEG

Sommigen stapten op mijnen

Hij werd gedecoreerd en vervolgens vrijgelaten uit de sport

En toch was het eigenlijk een goede tijd

Een tv-presentator

Vernietigd tweede chirurgische gezicht van moeder:

Ze lachte hem uit, en het kon er niet tegen

Het is mijn eigen vader

Een toonbeeld van plicht en deugd

Zoveel, en geen woord meer, over mijn jeugd

Het is allemaal geschreven

In mijn sterrengezicht

Levend, levend

Je krijgt me niet levend

Ik luisterde niet naar leraren

Ze slepen aktetassen mee als hun eigen doodskist

Ik werd uit elk instituut gezet, ik reed er slecht mee

Merkteken rustverstoorder

De aanblik van bukkende mensen maakt me pijnlijk en ziek

Toen ik twintig was, heb ik maar liefst een bank beroofd

Drie gijzelaars met de buit:

Een dikke Fries die dacht dat hij de Verlosser was

Een jongedame die altijd meer vergokt dan haar salaris

Twee hele aardige mensen

Net als de dichter die geen zin meer zag

Hij juichte omdat er eindelijk iets met hem gebeurde

Het is allemaal geschreven

In mijn sterrengezicht

Levend, levend

Je krijgt me niet levend

Ik woon in het bos

Met gijzelaars en een dozijn van de politie

Ze renden naar me toe en we ademen vrij

We oogsten van de velden

Het geld ligt onaangeroerd in onze schuilplaats voor bomen

De snavels verdorden als herfstbladeren en groenbruin als vuil

Ik wil terug naar de grens

Waar de wind me streelt en mijn ware naam kent

Waar Eiensinn nog Glück heet en Frolleins Frollein

Daar leer je wilde dansen

En de fries kan aankondigen tot zijn mond rafelt

En de dichter leert dansen met zichzelf

Het is allemaal geschreven

In mijn sterrengezicht

Levend, levend

Je krijgt me niet levend

Je krijgt me niet levend!

Tekst: Kunze — Muziek: Kunze, Luerig

Heinz Rudolf Kunze: zang, gitaar

Heiner Luerig: gitaren, solo

Peter Miklis: drums

Josef Kappl: bas