Kinderlied - Heinz Rudolf Kunze

Fuer Alice Miller)

Meine Fuesse sind so schwer wie meine Hose

Wenn ich wieder mal nicht aufpass

Bei so viel Himmel bin ich winzig wie das Toepfchen

Wo ich nicht mehr richtig draufpass

Wenn ich hinaufschau und die Beiden etwas fragen will

Dann werde ich geblendet

Die Beiden lachen wenn ich niese ich will wissen

Wann der Weg hier endlich endet

Am kiosk kaufen sich die Beiden je ein Eis am Stiel

Und ich geh dabei leer aus

Mir klebt die Zunge fest am Gaumen auch wenn’s nur nach

Pappe schmeckt es sieht nach mehr aus

Ich moechte auch so einen Stiel und Mutter sagt Komm her

Du darfst bei mir mal beissen

Das Ganze ist zu kalt fuer dich —

Ich koennt vor what an jeder Pusteblume reissen

Wo hat man sowas schon gehoert!

Zu kalt fuer dich!

Ich greif entschieden nach dem Stengel

Die Mutter zieht ihn weg dann darf sie sich nicht wundern

Wenn ich auch entschieden quengel

Mal sehn wie Vater diese Sache sieht — da, Junior, sagt er

Darst bei mir mal lecken

Das darf doch wohl nicht wahr sein und den bloeden Junior

Kann er sich sonstwohin stecken

Und weder Schmetterlinge noch die bloeden Kuehe

Koennen mein Interesse wecken

Solang die Beiden da nicht endlich damit aufhoer’n

Ihr verdammtes Eis zu schlecken

Immer wieder bieten sie mir einen Biss an

Ich versuch den Stiel zu fassen

Immer wieder ziehn si sich mit ihm zurueck

Und ich beginne sie zu hassen

Und ich weine immer laenger immer lauter

Bis sie schliesslich auch noch lachen

«Stell dich nicht so an!

Wer wird denn wegen sowas

Gleicht so viel Theater machen!

«Und ich setz mich auf den Boden dreh den

Ruecken ihnen zu zum Steinchenschmeissen

Ab und zu dreh ich mich um die bringen’s fertig

Mir jetzt auch noch auszureissen

Ploetzlich ruft mich Vater zu sich und er gibt mir seinen Stiel

— ich darf ihn haben!

Doch es ist kein Eis mehr dran da kann ich noch so sehr

Mit meinem Milchzahn schaben

Und ich werf ihn weg und heb ihn wieder auf

Auch wenn ich weiss es ist vergeblich

Dass mmein Teddybaer zu Hause auf mich wartet

Find ich voellig unerheblich

Und ich trotte ihnen nach nur keine Klagen

Denn sie soll’n mich wieder loeben

Gruene Wiese blauer Himmerl und ein

Grosser Vogel schreit da ganz weit oben

Joshi Kappl: Bassgitarre

Hendrik Schaper: Synthesizer, Glockenspiel

Mick Franke: Akustische Gitarren

Hrk: Gesang, Akustische Gitarre

Herbert: Elektronische Perkussion

voor Alice Miller)

Mijn voeten zijn zo zwaar als mijn broek

Als ik weer niet voorzichtig ben

Met zoveel lucht ben ik zo klein als het potje

Waar ik niet echt meer pas

Als ik opkijk en de twee iets wil vragen

Dan word ik verblind

Ze lachen allebei als ik nies, ik wil het weten

Wanneer het pad hier eindelijk eindigt

Bij de kiosk kopen de twee elk een ijsje

En ik krijg niets

Mijn tong plakt stevig aan mijn gehemelte, ook al is het erna

Karton smaakt goed ziet eruit als meer

Ik wil ook zo'n stok en mama zegt kom hier

Je mag een hap van me nemen

De hele zaak is te koud voor jou -

Ik zou kunnen scheuren bij elke paardebloem voor wat?

Waar heb je zoiets eerder gehoord!

Te koud voor jou!

resoluut reik ik naar de stengel

De moeder trekt hem weg dan zou ze niet verbaasd moeten zijn

Zelfs als ik beslist jankte

Laten we eens kijken hoe vader dit ding ziet - daar, Junior, zegt hij

Durf me te likken

Dat kan toch niet waar zijn en de domme junior

Kan hij zichzelf ergens anders neerzetten?

En noch vlinders, noch de domme koeien

Kan mijn interesse wekken

Zolang de twee het niet eindelijk stoppen

Haar verdomde ijsje likken

Ze blijven me een hapje aanbieden

Ik probeer het handvat vast te pakken

Keer op keer trek je je terug met hem

En ik begin haar te haten

En ik huil langer en luider

Tot ze eindelijk ook lachen

"Kom op!

Wie zal vanwege zoiets?

Alsof je zoveel ophef maakt!

'En ik ga op de grond zitten'

Ga naar ze toe om stenen te gooien

Af en toe draai ik me om en het lukt ze

om mij nu ook uit te scheuren

Opeens roept vader me en hij geeft me zijn handvat

— Ik kan het hebben!

Maar er zit geen ijs meer op, hoeveel ik ook kan

Schrapen met mijn melktand

En ik gooi het weg en pak het weer op

Zelfs als ik weet dat het tevergeefs is

Mijn teddybeer wacht thuis op me

Ik vind het totaal irrelevant

En ik sjokte ze achterna, gewoon geen klachten

Omdat ze me weer zouden moeten prijzen

Groene weide en blauwe lucht

Grote vogel schreeuwt daarboven

Joshi Kappl: basgitaar

Hendrik Schaper: synthesizer, klokkenspel

Mick Franke: Akoestische gitaren

Hrk: zang, akoestische gitaar

Herbert: elektronische percussie