Der trojanische Pferdedieb - Heinz Rudolf Kunze, Уильям Уолтон

Dies ist kein Tarnanzug.

Dies ist wie rckwrts weinen.

Die Pfeiler dieser Brcke sind aus Zucker.

Jemand verschttet Alkohol auf der Brcke.

Jemand zndet ihn an.

Dies ist ein Raumanzug.

Ein Traumanzug.

Ein Zeitanzug.

La uns so tun, als ob wir wirklich hier wren.

La uns die Narben auf unseren linken Hnden bersehen.

La uns so tun, als wre es still.

Als hrten wir die Glocken nicht.

Die Glocken, die Glocken, die Glocken.

Akkorde steigen auf, blutrot gen Himmel.

Die Wolken, sie zu ersticken, mssen erst noch erfunden werden.

Sein Bruder, Ajax, war ein Hund.

Hrst du die Glocken.

Nur fr dich, du Kassandra, denn ich habe dich lieb:

Dein Trojanischer Pferdedieb.

Der Vater erschlug den Hund, versehentlich, beim Streicheln.

Der Bruder Dieb empfand nichts, kaum etwas, Schadenfreude.

Nie will ich der Wind sein, sagte er sich,

Der Fahnen zum Knattern bringt.

Der Helm seines Zeitanzugs beschlug von innen.

Gttliche Kassandra, schrieb er aus einem sedierten Jahrhundert,

Einmal geliebt zu haben, ist fast mehr, als man erwarten darf,

Und dann auch noch dich.

So knnte es irgends gewesen sein,

Am Ende des Tages nicht.

Dort tranken die Gratulanten allein,

Der Jubilar versalzte den Wein,

Ich seh es an deinem Gesicht.

Sie stachen ihm Streichhlzer in die Augen,

Zndeten sie an.

Sie nagelten ihm Telefone an die Ohren,

Rote Telefone, Standleitungen zum Hades.

Sie klammerten Ertrinkende an jedes einzelne seiner Haare,

Hngten ihn nackt kopfunter als Klppel in smtliche Glocken

Edgar Allan Poes, er verriet kein Sterbenswort.

Darauf hatten sie es auch nicht abgesehen.

Und sie nannten ihn nur, wie er selbst unterschrieb:

Trojanischer Pferdedieb.

Bei Tageslicht kann man nicht denken.

Die Gegenstnde werfen dir jeden Gedanken zurck.

Dit is geen camouflagepak.

Dit is als achteruit huilen.

De pilaren van deze brug zijn gemaakt van suiker.

Iemand morst alcohol op de brug.

Iemand steekt het aan.

Dit is een ruimtepak.

Een droompak.

Een tijdpak.

Laten we doen alsof we er echt zijn.

Laten we de littekens op onze linkerhanden over het hoofd zien.

Laten we doen alsof het stil is.

Alsof we de klokken niet hoorden.

De klokken, de klokken, de klokken.

Akkoorden vliegen omhoog, bloedrood naar de hemel.

De wolken om ze te verstikken moeten nog worden uitgevonden.

Zijn broer, Ajax, was een hond.

Hoor je de klokken?

Alleen voor jou, Cassandra, omdat ik van je hou:

Je Trojaanse paardendief.

De vader doodde de hond per ongeluk tijdens het aaien.

De broederdief voelde niets, bijna niets, boosaardige vreugde.

Ik wil nooit de wind zijn, zei hij tegen zichzelf,

Dat doet vlaggen rammelen.

De helm van zijn tijdpak beslaat van binnenuit.

Goddelijke Cassandra, schreef hij vanuit een verdoofde eeuw,

Een keer liefgehad hebben is bijna meer dan je kunt verwachten,

En dan jij ook.

Dus het kan ergens zijn geweest

Niet aan het eind van de dag.

Daar dronken de weldoeners alleen,

De jubilaris zout de wijn,

Ik zie het aan je gezicht.

Ze staken lucifers in zijn ogen

Heb ze verlicht.

Ze spijkerden telefoons aan zijn oren

Rode telefoons, huurlijnen naar Hades.

Ze klampten zich aan elke haar vast aan verdrinkende mannen

hing hem naakt ondersteboven als een klepel in alle bellen

Edgar Allan Poes, hij heeft geen woord onthuld.

Dat is ook niet wat ze bedoelden.

En ze belden hem terwijl hij zelf tekende:

Trojaanse paardendief.

Bij daglicht kun je niet denken.

De objecten gooien elke gedachte terug.