Dwell in the Insanity - Happy Days

Unveil the curtain of uncertainty

Cast out the first born son

Consumed by the hate of ferocity

As my life remains undone

The path I dwell in was meant for me

Unable to change its course

I drown my sorrows in the wretched sea

Before the pain gets worst…

Losing what’s left of such reveries

Extracting my final thoughts

Watching the world fall to travesty

Helpless I choke and breathe

Wanting to achieve total apathy

To avoid the shame of despondency

Cities crash and burn from atrocities

Nothing left for me but agony…

Walking through these empty streets

I feel the dread of all…

Where they once have stood in the past

Is now a haunting hall

The rain resumes the endless stream

And piercing through each stone

It burns my flesh and rots my soul

My wounds reopen and bleed

Each day I wake and die inside

From all the things I’ve seen

I let the tides take over me

In hopes I cease to be

Too late to cure my ignorance

As I watch our species fall

Wishing to save what’s left from this

Before we’re dead and gone…

Nothing left for me but tragedies

Nothing left for me but everlasting suffering…

I hear their voices and all the anguish they feel

But it’s too late for them to come alive

It’s useless to try and fix the rest

All this time I believe that hope would shine

Yet I make the ruins as the void consumes my soul

And the silence remains eternally…

Onthul het gordijn van onzekerheid

Werp de eerstgeboren zoon uit

Verteerd door de haat van wreedheid

Terwijl mijn leven ongedaan blijft

Het pad waarin ik woon, was voor mij bedoeld

Kan de koers niet wijzigen

Ik verdrink mijn verdriet in de ellendige zee

Voordat de pijn erger wordt...

Verliezen wat er nog over is van dergelijke mijmeringen

Mijn laatste gedachten extraheren

Kijken hoe de wereld tot travestie vervalt

Hulpeloos ik stik en adem in

Totale apathie willen bereiken

Om de schaamte van moedeloosheid te vermijden

Steden crashen en branden van wreedheden

Er rest mij niets anders dan pijn...

Lopend door deze lege straten

Ik voel de angst van iedereen...

Waar ze ooit in het verleden hebben gestaan

Is nu een spookhal

De regen hervat de eindeloze stroom

En door elke steen heen prikken

Het verbrandt mijn vlees en rot mijn ziel

Mijn wonden gaan weer open en bloeden

Elke dag word ik wakker en sterf ik vanbinnen

Van alle dingen die ik heb gezien

Ik laat de getijden me overnemen

In de hoop dat ik dat niet meer ben

Te laat om mijn onwetendheid te genezen

Terwijl ik onze soort zie vallen

Ik wil bewaren wat hier nog van over is

Voordat we dood en weg zijn...

Er rest mij niets anders dan tragedies

Er bleef mij niets anders over dan eeuwig lijden...

Ik hoor hun stemmen en alle angst die ze voelen

Maar het is te laat voor hen om tot leven te komen

Het heeft geen zin om te proberen de rest te repareren

Al die tijd geloof ik dat de hoop zou schijnen

Toch maak ik de ruïnes terwijl de leegte mijn ziel verteert

En de stilte blijft voor eeuwig...