Spineless Crow - Hands Like Houses

Streets, these visions, an origami city folding in.

Construction, creation, we are architects and kings,

Lifting street stones from their beds to build these homes from memory,

As we’re tangled in our sleep.

We were young together, but I’ve grown ancient.

Cracked and weathered and filled with regret,

Waiting to sink, rushing to sink in my sleep.

The realisation sinks in through the skin like a disease,

A blight inside of me.

Missing your touch, your weight on my fingers,

What was familiar becomes unfamiliar.

Give me an anchor, a lifeline to hold.

Bring me back to something I know for sure.

Locked away, a dream-dweller pale from hiding with secrets

Deeper than daylight dares to seek.

Come out, emerge!

Hands to our eyes, overexposed for all we are.

Lay me down in a den of dreamers,

Put me to rest on a bed of sleepers.

Doubt is a plague.

We’ll never be safe here again.

When all their eyes are tied to me, just carry the conversation please.

We were young, sandcastle kings building empires, cities and homes.

Architects tangled up in our sleep.

Wake up.

Straten, deze visioenen, een origami-stad die zich invouwt.

Constructie, creatie, we zijn architecten en koningen,

Straatstenen van hun bed tillen om deze huizen uit het hoofd te bouwen,

Omdat we verstrikt zijn in onze slaap.

We waren samen jong, maar ik ben oud geworden.

Gebarsten en verweerd en gevuld met spijt,

Wachten om te zinken, haasten om te zinken in mijn slaap.

Het besef dringt als een ziekte door de huid,

Een plaag in mij.

Ik mis je aanraking, je gewicht op mijn vingers,

Wat vertrouwd was, wordt onbekend.

Geef me een anker, een reddingslijn om vast te houden.

Breng me terug naar iets dat ik zeker weet.

Opgesloten, een droombewoner bleek van het verbergen met geheimen

Dieper dan het daglicht durft te zoeken.

Kom eruit, kom tevoorschijn!

Handen voor onze ogen, overbelicht voor alles wat we zijn.

Leg me neer in een hol van dromers,

Leg me te rusten op een bed van slapers.

Twijfel is een plaag.

We zullen hier nooit meer veilig zijn.

Als al hun ogen op mij zijn gericht, ga dan alsjeblieft door met het gesprek.

We waren jonge, zandkasteelkoningen die rijken, steden en huizen bouwden.

Architecten verstrikt in onze slaap.

Word wakker.