Antarctica - Hands Like Houses

Father, we fled your house of grey.

We ran from home to seek a place where our bodies would never grow.

Dreamer, child, be cautious of this world!

She has an appetite for boys and girls and she’s hungry for your soul.

Little boys with dreams of paper planes were never meant to scrape the sky!

Keep your feet on the ground kid, only birds were meant to fly.

Keep your head from the clouds kid, keep your wings,

Always keep them by your side.

Before you fly, you’ll fall,

Before you walk, you’ll crawl…

You’ve no need to stitch your shadow to your heels,

No, not this time.

Son you’ll walk with no whisper, no sound,

Only the feet of the heavy hearted are held to the ground.

You’ve no need to draw the curtains son, throw them wide.

Cross the borders between the never and the night.

Find the twinkle in your smile, chase it on ‘til morning,

Past the second star to the right.

We’ll be the smoke curling on the still.

The airship captains;

we wait for sun to brush the hills.

Son, I share your windward dreams,

To soar from this little town of shacked up windows and swinging doors!

The rafters creak and the floorboards groan

While the shadows dance to the tapping of my toes.

There’s nothing left for us but altitude,

We’ll be the kings of the air.

Stolen, by the wind that turns the leaves to razors.

Holding just a string, our twine and our paper lost to the breeze.

Vader, we zijn uit uw grijze huis gevlucht.

We renden van huis naar een plek waar ons lichaam nooit zou groeien.

Dromer, kind, wees voorzichtig met deze wereld!

Ze heeft een eetlust voor jongens en meisjes en ze is hongerig naar je ziel.

Kleine jongens met dromen van papieren vliegtuigen waren nooit bedoeld om de lucht te schrapen!

Houd je voeten op de grond jongen, alleen vogels zijn bedoeld om te vliegen.

Houd je hoofd van de wolken, kind, houd je vleugels,

Houd ze altijd aan uw zijde.

Voordat je vliegt, val je,

Voordat je loopt, kruip je...

Je hoeft je schaduw niet aan je hielen te hechten,

Nee niet deze keer.

Zoon, je loopt zonder gefluister, zonder geluid,

Alleen de voeten van de zwaarmoedigen worden op de grond gehouden.

Je hoeft de gordijnen niet te sluiten, zoon, gooi ze wijd.

Overschrijd de grenzen tussen nooit en nacht.

Vind de twinkeling in je glimlach, jaag het na tot de ochtend,

Voorbij de tweede ster aan de rechterkant.

Wij zijn de rook die op de still krult.

De kapiteins van het luchtschip;

we wachten tot de zon de heuvels strijkt.

Zoon, ik deel je bovenwindse dromen,

Om op te stijgen vanuit dit kleine stadje met kapotte ramen en klapdeuren!

De spanten kraken en de vloerdelen kreunen

Terwijl de schaduwen dansen op het tikken van mijn tenen.

Er blijft voor ons niets anders over dan hoogte,

We zullen de koningen van de lucht zijn.

Gestolen door de wind die de bladeren in scheermessen verandert.

Met slechts een touwtje, verloren ons touw en ons papier door de wind.