Sonnet 29 - Georgia Stitt, Brian D'Arcy James

When in disgrace with fortune and men’s eyes,

I all alone beweep my outcast state,

And trouble deaf Heaven with my bootless cries,

And look upon myself, and curse my fate,

Wishing me like to one more rich in hope,

Featur’d like him, like him with friends possess’d,

Desiring this man’s art, and that man’s scope,

With what I most enjoy contented least:

Yet in these thoughts myself almost despising,

Haply I think on thee,--and then my state

(Like to the lark at break of day arising

From sullen earth) sings hymns at heaven’s gate;

For thy sweet love remember’d such wealth brings

That then I scorn to change my state with kings'.

Wanneer in ongenade met fortuin en mannenogen,

Ik huil helemaal alleen mijn uitgestoten staat,

En verontrust de dove hemel met mijn kreten zonder laarzen,

En kijk naar mezelf, en vervloek mijn lot,

Ik wens me graag nog een rijker aan hoop,

Ken hem graag, zoals hij met vrienden bezeten,

Verlangend naar de kunst van deze man en de reikwijdte van die man,

Met wat ik het leukst vind, ben ik het minst tevreden:

Maar in deze gedachten veracht ik mezelf bijna,

Misschien denk ik aan u, en dan aan mijn toestand

(Zoals de leeuwerik bij het aanbreken van de dag opstaat

Van sombere aarde) zingt hymnen bij de hemelpoort;

Voor uw zoete liefde herinnerde ik me dat zulke rijkdom brengt

Dat ik het dan minacht om mijn staat met koningen te veranderen.