Til deg - Gåte

Du gledde meg så mykje

Eg kan’kje gleda deg

Det beste som eg hadde

Var alt for smått for deg

Men denne vesle knoppen av mitt eige rosentre

Den skal du ha til minne om somaren og meg

I fjor haust var den berre eit snøkvitt lite nor

Djupt nedi jorda, på rota åt si mor

Når somarsola vart so varm, då våga den seg opp

Og skaut så friske grøne blad, og slik ein blodraud topp

Men då var høsten her, med iskald gufs frå hei og nut

Det vart for seint, so altfor seint, han fekk kje spretta ut

So laut han døy, og vondt det var då vesle livet gjekk;

Men lagnad-stålet av han skar, det finst kje råd med slikt

Og ilska rann med livet ut i tidens djupe hav

Der lengt og liding, sorg og sut, ja alt skal gløymast av

Og rota som den grodde på må visna bort og døy

For alt som lever her på jord er liksom gras og høy

Je hebt me zo blij gemaakt

Ik kan je niet blij maken

Het beste dat ik had

Was veel te klein voor je

Maar deze kleine knop van mijn eigen rozenboom

Je zou het moeten bewaren ter herinnering aan de zomer en aan mij

Afgelopen herfst was het gewoon een sneeuwwit klein Noorwegen

Diep in de aarde, aan de wortel van zijn moeder

Toen de zomerzon zo heet werd, waagde hij zich omhoog

En zag zulke frisse groene bladeren, en zo'n bloedrode top

Maar toen was het herfst, met ijzig koude windstoten van hitte en kou

Het was te laat, zo veel te laat, zijn kaak sprong eruit

Zo luid stierf hij, en pijnlijk was het toen het arme leven ging;

Maar het lagnad staal dat hij sneed, daar is geen advies voor

En woede stroomde met leven in de diepe zee van de tijd

Waar verlangen en lijden, verdriet en verdriet, ja, alles zal worden vergeten

En de wortel waarop het groeide, moet verdorren en afsterven

Want alles wat hier op aarde leeft, is als gras en hooi