Home from War - Frightened Rabbit

Here I stand like a soldier home from war

With nothing to do but remember the shutter of bombs

I’m sure it never quite goes away

It never quite goes away, oh

Here I sit like a beginner beginning again

And all those fuck-ups counted for nothing ‘cause nothing makes sense

And I am never quite fully awake

And never completely asleep, yeah

I’m walking around like a soldier who’s home from war

Lost in the foreign landscape I used to know

Will I ever feel like I belong?

Will I ever feel like I belong anywhere?

Well, here I lie like a lover who isn’t in love

Who stares at the cracks in the ceiling six feet above

And who knows just how it feels to buckle beneath the weight

And there’s only so much you can take

There’s only so much you can take

I might never be normal again

I might never be normal again

Never be normal again

Oh, never be normal again

But who cares?

I ask, who cares?

Oh, who cares?

And now I’m standing disheveled at your door

Covered in dust and dirt but full of hope

We might never be normal again

Might never be normal again, but who cares?

I ask, who cares?

Hier sta ik als een soldaat uit de oorlog

Met niets anders te doen dan het luik van de bommen te onthouden

Ik weet zeker dat het nooit helemaal weggaat

Het gaat nooit helemaal weg, oh

Hier zit ik als een beginner die opnieuw begint

En al die fuck-ups telden voor niets, want niets is logisch

En ik ben nooit helemaal wakker

En nooit helemaal in slaap, yeah

Ik loop rond als een soldaat die thuiskomt uit de oorlog

Verdwaald in het vreemde landschap dat ik vroeger kende

Zal ik ooit het gevoel hebben dat ik erbij hoor?

Zal ik ooit het gevoel hebben dat ik ergens thuishoor?

Nou, hier lig ik als een minnaar die niet verliefd is

Wie staart er naar de scheuren in het plafond, anderhalve meter hoger?

En wie weet hoe het voelt om onder het gewicht te gespen

En er is maar zo veel dat je kunt nemen

Er is maar zo veel dat je kunt nemen

Ik zal misschien nooit meer normaal zijn

Ik zal misschien nooit meer normaal zijn

Nooit meer normaal zijn

Oh, wees nooit meer normaal

Maar wie maakt het uit?

Ik vraag, wat maakt het uit?

Oh, wat maakt het uit?

En nu sta ik verfomfaaid aan je deur

Bedekt met stof en vuil, maar vol hoop

We zullen misschien nooit meer normaal zijn

Misschien wordt het nooit meer normaal, maar wat maakt het uit?

Ik vraag, wat maakt het uit?