Christiansen - France Gall

Il était venu de son pays de neige

Tout droit vers le Sud, sans presque s’arrêter.

Mon Dieu que c’est loin, que c’est loin de la Norvège, la Méditerranée

C'était'ses yeux verts, et c'était'sa guitare

Qui avaient payé ce voyage de fou.

Quand il en jouait, en lui offrait à boire, on lui donnait des sous.

Christiansen, il savait quelques mots de mauvais français.

Christiansen, il savait quelques mots de mauvais anglais.

Et pourtant, je comprenais bien

Même quand il ne disait rien, Christiansen

Le jour où j’irai le rejoindre en Norvège

Je reconnaîtrai cette maison d’Oslo

Et ce vieux traîneau qu’il lançait'sur la neige

Comme on lance un bateau.

Je reconnaîtrai la fameuse Christine

Dont il me parlait pour me faire enrager.

Je ne l’aime pas, cette jolie cousine, elle l’a trop aimé.

Christiansen, il dormait’sur la plage entre deux rochers.

Christiansen, s’il mangeait quelquefois, c’est que j’y pensais.

Et pourtant, il était heureux

Oui, vraiment, il était heureux, Christiansen.

Il est repartis vers son pays de neige

Et la plage d’or où l’on s’est tant baignés

A le sable gris des plages de Norvège, il a tout emporté

Pour me le redonner quand je le reverrai.

Hij kwam uit zijn land van sneeuw

Recht naar het zuiden, nauwelijks stoppen.

Mijn God, het is ver, het is ver van Noorwegen, de Middellandse Zee

Het waren zijn groene ogen, en het was zijn gitaar

Wie had betaald voor deze gekke reis.

Toen hij het speelde, hem een ​​drankje aanbood, kreeg hij centen.

Christiansen, hij kende een paar woorden slecht Frans.

Christiansen, hij kende een paar woorden slecht Engels.

En toch begreep ik

Zelfs toen hij niets zei, Christiansen

De dag dat ik met hem meega in Noorwegen

Ik zal dit huis in Oslo herkennen

En deze oude slee gooide hij in de sneeuw

Alsof je een boot te water laat.

Ik zal de beroemde Christine herkennen

Wat hij me vertelde om me boos te maken.

Ik hou niet van haar, die mooie neef, ze hield te veel van haar.

Christiansen, hij sliep op het strand tussen twee rotsen.

Christiansen, als hij soms at, was dat omdat ik erover nadacht.

En toch was hij blij

Ja, echt, hij was gelukkig, Christiansen.

Hij ging terug naar zijn land van sneeuw

En het gouden strand waar we zoveel hebben gebaad

Naar het grijze zand van de Noorse stranden, hij nam het allemaal mee

Om het me terug te geven als ik het weer zie.