The Art of Coming Apart - Fragments Of Unbecoming

I am closer to freshly earth below than to spirited air above

Sure enough, to breath means to live

But do i have any breath, any lungs?

And above all i’m waiting and sharing tides for a deathless while

Touching land like an anchor, irrevocably run aground admits the yet uncovered

Heaven remains silent, ground talks in whispers

Thou grand charmer-longing for this morbid flirt

Eternal rest grant to me!

'Cause nothing seems as perfect as the art of coming apart

Beneath the dead standing tree, all is covered with coal-black leafage

Ground is gone…

Somehow strange, i tough feel save

I am counting static clouds, time and time again echoing the same line:

«I envy the Calm»

Am i immune to life?

Thou sage of absurd!

I am breathless furthermore I’m sleepless!

I am nameless, lately i’m soulless!

I am about to decide deadness, my inside-a Stygian darkness

And above all i’m waiting and sharing tides for a deathless while

Touching land like an anchor, irrevocably run aground admits the yet uncovered

Ik ben dichter bij de frisse aarde beneden dan bij de levendige lucht erboven

En ja hoor, ademen betekent leven

Maar heb ik adem, geen longen?

En bovenal wacht ik en deel ik getijden voor een onsterfelijke tijd

Het land aanraken als een anker, onherroepelijk aan de grond gelopen, geeft toe dat het nog niet bedekte

De hemel blijft stil, grondgesprekken fluisteren

Jij grootse charmeur die verlangt naar deze morbide flirt

Geef mij eeuwige rust!

Want niets lijkt zo perfect als de kunst van het uit elkaar vallen

Onder de dode staande boom is alles bedekt met koolzwart gebladerte

De grond is weg...

Op de een of andere manier vreemd, ik voel me moeilijk te redden

Ik tel statische wolken, keer op keer herhalend dezelfde regel:

"Ik benijd de rust"

Ben ik immuun voor het leven?

Jij absurde wijze!

Ik ben ademloos bovendien ben ik slapeloos!

Ik ben naamloos, de laatste tijd ben ik zielloos!

Ik sta op het punt om te beslissen over de dood, mijn binnenkant - een Stygische duisternis

En bovenal wacht ik en deel ik getijden voor een onsterfelijke tijd

Het land aanraken als een anker, onherroepelijk aan de grond gelopen, geeft toe dat het nog niet bedekte