Nun but the Lost - Foxtails Brigade

Nun but the lost shall find their way

To neither forest neither valley neither darkness nor day

Shall the wretched be confined when the swinging

Daggers prophesize

Still they grind, grind, grind, grind

Through the rust and the rubble and the rubbish and the rind

And in the chime, chime, chime, chime chime

Of the flesh falling from the face of filth and flies

They cry a little louder, a little longer

With twisted timbre, like sleepy songbirds

«No don’t take us, don’t forsake us

We’ll’ve paid our debts when we’re up in ‘heaven'

Place inside your pockets the pulp of pride

All candy-coated, crystal-covered, cracked and caramelized

For when the toll the bell must take

One does make and eat his cake then too

See sight through the sockets of sunken eyes

In retrospective view selective few are colorblind

But in the hour of despair when all is seemingly unfair

They cry

Still they grind, grind, grind, grind

Through the trust and the trouble and the toil of

The times and in their prime, prime, prime, prime, prime

It is pitiful the people who prevail and preside

But cry a little louder, a little longer

With twisted timber, like sleepy songbirds

No don' t stop there, don’t resign

Just cry a little louder, a little longer…

None but the lost shall find their way

And in the dust and the drilling and the digging for the day

There is an edge that’s silver-lined

And it casts beams of light that shine and shine

Non maar de verlorenen zullen hun weg vinden

Noch bos noch vallei noch duisternis noch dag

Zullen de ellendigen worden opgesloten als ze slingeren?

Dolken profeteren:

Nog steeds malen, malen, malen, malen

Door de roest en het puin en het afval en de korst

En in de bel, bel, bel, bel, bel

Van het vlees dat van het aangezicht van vuil en vliegen valt

Ze huilen een beetje luider, een beetje langer

Met verwrongen klankkleur, zoals slaperige zangvogels

"Nee, neem ons niet mee, verlaat ons niet"

We hebben onze schulden afbetaald als we in de 'hemel' zijn

Stop de pulp van trots in je zakken

Allemaal bedekt met snoep, bedekt met kristallen, gebarsten en gekarameliseerd

Voor als de tol moet gaan luiden

Men maakt en eet dan ook zijn taart

Zie het zicht door de kassen van verzonken ogen

Achteraf bekeken zijn er maar weinigen die kleurenblind zijn

Maar in het uur van wanhoop wanneer alles schijnbaar oneerlijk is

Zij huilen

Nog steeds malen, malen, malen, malen

Door het vertrouwen en de moeite en het zwoegen van

De tijden en in hun prime, prime, prime, prime, prime

Het is jammer dat de mensen die zegevieren en presideren zijn

Maar huil een beetje harder, een beetje langer

Met verwrongen hout, als slaperige zangvogels

Nee, stop daar niet, neem geen ontslag!

Huil gewoon een beetje harder, een beetje langer...

Alleen de verlorenen zullen hun weg vinden

En in het stof en het boren en graven voor de dag

Er is een rand die is omzoomd met zilver

En het werpt lichtstralen die schijnen en schijnen