Non è successo - File Toy, Dj Fastcut, West

C’hanno buttato nel fango, mi sto rialzando

Manganellato Luca alla nuca, ma sono stanco

Di subire 'ste leggi da branco, di sentirvi qui accanto

Abbandono tutto tranne il lutto che sto raccontando

Canto le storie di amici, serate, impicci

Conto le cicatrici e ferite grondanti, un whiskey

Mi porta lontano da qui, sopra un mare blue cheese

Per non sentirmi così, stretto come i tuoi jeans

Ogni palmo ho un ricordo di quel che è stato

È uno stato mentale nato dal fato che c’ha portato lì

C’han giudicato, sparlato, contaminato, clonato

Nessuno pensa sia scontato, siamo ancora qui

Ora ho il coraggio di chiedere: «Amici, come state?»

Con l’orgoglio di chi le storie le ha superate

Voi che non vi vedo più vi giuro mi mancate

Ma calmo sulla balaustra ora aspetto l’estate

Io sto crescendo e sono pochi i frutti che raccolgo

Ma non mi piango addosso e tanto meno mi nascondo

Faccio uscire un mostro dall’inchiostro

E libero dai pesi, scrivo degli schiaffi presi e i lividi che porto

E più divento uomo meno mi so stare zitto

Avessi avuto un padre accanto righerei più dritto

Ho avuto più di un vuoto da colmare, limiti da superare

Diventando grande durante il tragitto

La donna che tenevo a cuore: fuggita altrove

Capita che ho scambiato un accendino per il sole

Ancora credo in quella cosa che si chiama amore

Perché non compri un’emozione con le banconote

E quell’amico che scappò con lei ancora brucia

A ripensarci ancora adesso spesso vedo nero

Ma ancora voglio riporre negli altri la fiducia

Perché lì fuori si nasconde qualche amico vero

Ze gooiden ons in de modder, ik sta op

Hij knuppelde Luca in zijn achterhoofd, maar ik ben moe

Om je als een roedel aan deze wetten te onderwerpen, om je naast me te voelen

Ik laat alles achter behalve de rouw waar ik het over heb

Ik zing de verhalen van vrienden, avonden, ongelukken

Ik tel de littekens en druipende wonden, een whisky

Het brengt me weg van hier, over een zee van blauwe kaas

Om je niet zo te voelen, zo strak als je spijkerbroek

Elke handpalm heb ik een herinnering aan wat er is gebeurd

Het is een gemoedstoestand die voortkomt uit het lot dat ons daar heeft gebracht

Ze veroordeelden ons, spraken ons uit, besmetten ons, klonen ons

Niemand vindt het vanzelfsprekend, we zijn er nog

Nu heb ik de moed om te vragen: "Vrienden, hoe gaat het?"

Met de trots van degenen die hen hebben overtroffen

Ik zie je niet meer, ik zweer dat ik je mis

Maar kalm op de balustrade, nu wacht ik op de zomer

Ik ben aan het groeien en er zijn weinig vruchten die ik oogst

Maar ik heb geen medelijden met mezelf en laat staan ​​dat ik me verstop

Ik laat een monster uit de inkt komen

En vrij van lasten schrijf ik over de klappen die ik heb gekregen en de blauwe plekken die ik draag

En hoe meer ik een man word, hoe minder ik kan zwijgen

Als ik een vader naast me had gehad, zou ik rechter gaan

Ik heb meer dan één leegte moeten vullen, grenzen moeten overwinnen

Onderweg opgegroeid

De vrouw die ik dicht bij mijn hart hield: vluchtte ergens anders heen

Het komt voor dat ik een aansteker aanzie voor de zon

Ik geloof nog steeds in dat ding dat liefde heet

Waarom koop je geen emotie met bankbiljetten?

En die vriend die met haar wegliep, brandt nog steeds

Als ik er nu nog over nadenk, zie ik vaak zwart

Maar ik wil toch mijn vertrouwen in anderen stellen

Omdat enkele echte vrienden zich daar verschuilen