Bergakungen - Fejd

Där stod han så resligt den bergakung från norr

Med ett trånande sinn

En ungmö från bygden han snärjde till sin borg

Med sin trolldom

Och jungfrun hon rider med vinden i sitt hår

Så fager och skön som en älva

Stjärnor de tindra på vägen hon skall fram

I lönndom hon möter sin kära

Hon faller i dvala med ögonen av sten

I hans kyliga famn

Hans galdrar är starka, i tusende år

Är hon fjättrad

Om afton hon klär sig med gyllene behag

Ty hon fägnar sin kung

I mörkaste kammarn hon ämnar att stå brud

Med sin bergakung

Daar stond hij zo hoog, de bergkoning uit het noorden

Met een verlangende geest

Een jong meisje van het platteland strikte hij naar zijn kasteel

Met zijn tovenarij

En het meisje waarop ze rijdt met de wind in haar haren

Zo mooi en mooi als een fee

Sterren ze fonkelen op de weg die ze moet gaan

In het geheim ontmoet ze haar geliefde

Ze valt in slaap met haar ogen van steen

In zijn kille omhelzing

Zijn magie is sterk, duizend jaar lang

Is ze geketend?

's Avonds kleedt ze zich met gouden plezier

Want ze is bang voor haar koning

In de donkerste kamer wil ze als bruid staan

Met zijn bergkoning