Woundwort - Fall Of Efrafa

At the crux of our nation,

the cornea dies.

Spills out dissension,

a barrage of cries.

Written in looks and glanced rebellion,

we gather these ugly wounds,

weep words opposition.

Tilled fields bare bitter fruit,

tendrils like needles furrow and root.

Clasped hands dig nails through skin and through wood,

gouge out the terms of our parenthood.

Those who would summon,

to court these assumptions,

to cut out the blemish of the idiot prince.

The godhead resides within the welt of coercion,

defiles the virtue of all our children.

The accent of piety,

the idiot prince.

Pigheaded,

exalted and guilty as sin.

We no longer cower in his necrotic penumbra,

the prophetic repugnance wore out long ago.

the call is heard,

the word is given,

the throng descends upon his eminence.

Attempted offerings,

he weeps in his woe.

The walls of his womb rock to an fro.

We will come knocking,

with baited breath,

the scent of the apostate rife with repent.

With icons dismantled,

the firmament cleansed.

We carve out new effigies and runes in the sand.

Faces of kindred,

faces of kind,

the worship of kinship fuels starving minds.

Where we lay,

we will build.

Though we may falter,

we will build.

The onus of power shifts in its cradle,

the locks on the doors brittle,

unable.

We splinter the timber, stand over the general.

The jabbering magnate,

dethrowned and devoured.

Dismember!

Scour this mantle!

We lingered far too long.

Smelt the chains!

Leave nothing unturned!

We suffered far too long.

In de kern van onze natie,

het hoornvlies sterft.

Verspilt verdeeldheid,

een spervuur ​​van kreten.

Geschreven in blikken en blikken rebellie,

we verzamelen deze lelijke wonden,

huilen woorden oppositie.

Bebouwde velden dragen bittere vruchten,

ranken zoals naalden groeven en wortelen.

Geklemde handen graven spijkers door huid en door hout,

de voorwaarden van ons ouderschap uithollen.

Degenen die zouden oproepen,

om deze aannames te rechtvaardigen,

om de smet van de idiote prins weg te snijden.

De godheid bevindt zich in de rand van dwang,

verontreinigt de deugd van al onze kinderen.

Het accent van vroomheid,

de idiote prins.

eigenwijs,

verheven en schuldig als zonde.

We kruipen niet langer ineen in zijn necrotische halfschaduw,

de profetische weerzin was lang geleden verdwenen.

de oproep wordt gehoord,

het woord is gegeven,

de menigte daalt neer op zijn eminentie.

poging tot aanbod,

hij huilt in zijn wee.

De muren van zijn baarmoeder schommelen heen en weer.

We komen aankloppen,

met ingehouden adem,

de geur van de afvallige vol van berouw.

Met gedemonteerde iconen,

het firmament gereinigd.

We kerven nieuwe beeltenissen en runen in het zand.

Gezichten van verwanten,

vriendelijke gezichten,

de aanbidding van verwantschap voedt uitgehongerde geesten.

Waar we liggen,

we gaan bouwen.

Hoewel we misschien wankelen,

we gaan bouwen.

De bewijslast van macht verschuift in zijn wieg,

de sloten op de deuren broos,

niet in staat.

We versplinteren het hout, gaan over de generaal staan.

De brabbelende magnaat,

onttroond en verslonden.

Ontleden!

Schuur deze mantel!

We bleven veel te lang hangen.

Smelt de kettingen!

Laat niets onbenut!

We hebben veel te lang geleden.