Fu Inle - Fall Of Efrafa

My brother be,

calm amongst withered grain.

Come join me,

from life’s ebb we shall refrain.

Your failing eyes half blindly

stare and glimpse this fevered face,

valediction.

You marked this earth with calloused hands,

broke bread amongst your kin.

Another haggard conquered pawn,

a discarded volunteer.

A husk with an idea of life,

with eyes burning like fire,

valediction.

Cast aside these earthly woes,

you wove this tapestry of battles.

I’ll pay you pittance for your days,

yet loosen all your shackles.

I am the seer in the dark,

the vagabond of yore,

valediction.

I am the sum of all your parts,

and proprietor of all.

A miasma,

the conclusion,

blackmonger of Inlé,

valediction.

Synapses fray,

my form now vivid,

as torpor sets and blood grows tepid.

With every ounce of flesh now offered,

I hold your corpse within my coffers.

Knitted cells now split asunder,

stand alongside me brother.

Take your place amongst my Owsla,

we march at dawn now and forever.

Cross your palms and acquiesce,

take a bow as they ascend.

Scent these grounds with your presence,

ring the change of days now done.

Myselves

The grievers

Grieve

Among the street burned to tireless death

A child of a few hours

With its kneading mouth

Charred on the black breast of the grave

The mother dug, and its arms full of fires.

Begin

With singing

Sing

Darkness kindled back into beginning

When the caught tongue nodded blind,

A star was broken

Into the centuries of the child

Myselves grieve now, and miracles cannot atone."

Mijn broer,

rust tussen verdord graan.

Kom bij mij,

van de eb van het leven zullen we ons onthouden.

Je falende ogen half blind

staar en glimp van dit koortsige gezicht,

afscheid.

Je markeerde deze aarde met eeltige handen,

brak het brood onder uw verwanten.

Een andere verwilderde veroverde pion,

een afgedankte vrijwilliger.

Een schil met een idee van het leven,

met ogen brandend als vuur,

afscheid.

Werp deze aardse weeën opzij,

je weefde dit tapijt van veldslagen.

Ik zal je een schijntje betalen voor je dagen,

maar maak al uw boeien los.

Ik ben de ziener in het donker,

de zwerver van weleer,

afscheid.

Ik ben de som van al je delen,

en eigenaar van alles.

een miasma,

de conclusie,

zwarthandelaar van Inlé,

afscheid.

Synapsen rafelen,

mijn vorm is nu levendig,

terwijl de verdoving ondergaat en het bloed lauw wordt.

Met elk ons ​​vlees dat nu wordt aangeboden,

Ik houd je lijk in mijn schatkist.

Gebreide cellen splitsen nu uit elkaar,

sta naast me, broer.

Neem je plaats in tussen mijn Owsla,

we marcheren nu en voor altijd bij de dageraad.

Kruis je handpalmen en stem toe,

maak een buiging als ze opstijgen.

Beruik deze gronden met uw aanwezigheid,

bel de verandering van dagen nu gedaan.

ikzelf

de rouwenden

rouwen

Onder de straat verbrand tot onvermoeibare dood

Een kind van een paar uur

Met zijn kneedmond

Verkoold op de zwarte borst van het graf

De moeder groef, en zijn armen vol vuur.

Beginnen

met zang

Zingen

Duisternis ontbrandde weer in het begin

Toen de gevangen tong blind knikte,

Er is een ster gebroken

In de eeuwen van het kind

Ikzelf treur nu, en wonderen kunnen niet verzoenen."