The Burial - Fall Of Efrafa

Like fingers they claw at the sky,

pylons of a pompous foray.

Sentinels to look down upon with vacant eyes.

We kindle our willing to strive,

to remain separate.

A farewell to the spoils of fate,

in shallow graves.

We dig a hole deep in the earth,

dig it deep to hide all our guilt.

A trio of sarcophagi — triadic deceit.

the quagmire could swallow whole,

the black well of our malady,

we grasp tight of offered hands,

to stem the flow of defeat.

We pick the bones cleans of their worth,

whisper nothings into empty warrens,

mock prayers to revel within,

who has seen better days?

Zealots practice silent vigils,

we turn out attention upon their axis,

imitations inured with former glory,

we ignore their remorse.

Als vingers klauwen ze naar de lucht,

pylonen van een pompeuze inval.

Sentinels om met lege ogen op neer te kijken.

We ontsteken onze bereidheid om te streven,

om gescheiden te blijven.

Een afscheid van de buit van het lot,

in ondiepe graven.

We graven een gat diep in de aarde,

graaf het diep om al onze schuld te verbergen.

Een trio van sarcofagen - triadisch bedrog.

het moeras zou heel kunnen slikken,

de zwarte put van onze ziekte,

we grijpen de aangeboden handen stevig vast,

om de stroom van nederlaag te stoppen.

We halen de botten schoon van hun waarde,

fluister niets in lege warrens,

schijngebeden om van binnen te genieten,

wie heeft betere dagen gekend?

Zeloten oefenen stille waken,

we richten de aandacht op hun as,

imitaties doorleefd met vroegere glorie,

we negeren hun spijt.