Saudade - Etienne Daho

En ce mai de fous messages, j’ai un rendez-vous dans l’air

Inattendu et clair, déjà je pars à ta découverte

Ville bonne et offerte, c’est l’attrait du danger

Qui me mène à ce lieu, c’est d’instinct

Qu’tu me cherches et approches, je sens que c’est toi

C’est à l’aube que se ferment tes prunelles marina

Sous quel méridien se caresser, dans mes bras te cacher

Dans ces ruelles fantômes ou sur cette terrasse

Où s'écrase un soleil, tu m’enseignes

Le langage des yeux, je reste sans voix

Les nuits au loin tu cherches l’ombre, comment ris-tu avec les autres

Parfois aussi je m’abandonne, mais au matin les dauphins se meurent

De saudade…

Où mène ce tourbillon, cette valse d’avions

Aller au bout de toi et de moi, vaincre la peur du vide

Les ruptures d'équilibre si tes larmes se mèlent

Aux pluies de novembre et que je dois en périr

Je sombrerai avec joie de saudade.

Op deze mei van gekke berichten heb ik een date in de lucht

Onverwacht en duidelijk, ik vertrek nu al om je te ontdekken

Goede en vrije stad, het is de aantrekkingskracht van gevaar

Wie leidt me naar deze plek, het is instinct

Je zoekt me en nadert, ik voel dat jij het bent

Het is bij het ochtendgloren dat je jachthavenogen sluiten

Onder welke meridiaan te strelen, in mijn armen om je te verbergen

In die spooksteegjes of op dat terras

Waar een zon crasht, leer je mij

De taal van de ogen, ik ben sprakeloos

Verre nachten zoek je schaduw, hoe lach je met anderen

Soms geef ik me ook over, maar 's morgens sterven de dolfijnen

van saudade...

Waar leidt deze wervelwind heen, deze wals van vliegtuigen?

Ga achter jou en mij aan, overwin de angst voor leegte

Balans breekt als je tranen zich vermengen

Tot november regent en ik moet omkomen

Ik zal zinken van vreugde van saudade.